o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

namawiałam Sławka, żeby może im powiedzieć, że wyjeżdżamy gdzieś
na sobotę i niedzielę, do koleżanki na działkę albo do kolegi na ryby, ale
Sławek tylko wybuchnął śmiechem, przypominając mi, że mamy
październik, i to wyjątkowo zimny i deszczowy. Wymówka w postaci
spędzania wolnego czasu przy zimnym jeziorze będzie bardzo mało
wiarygodna. W dodatku możemy spotkać się z propozycją podlania
kwiatków, wyprowadzenia psa na spacer. To nic, że niespecjalnie
lubiłam kwiatki, a psa nie mieliśmy, mogliśmy mieć na głowie
w niedzielę rodziców, którzy skorzystaliby z pretekstu zajścia do nas
i zobaczenia, jak tam sobie mieszkamy.
– Zwłaszcza że mają klucz – dodał nie bez sarkazmu.
– W porządku – skapitulowałam, ponieważ gryzło mnie sumienie.
Ojciec po prostu zażądał ode mnie klucza do naszego mieszkania,
powołując się na swoje ojcowskie prawa i fakt, że wciąż mieszkaliśmy
w mieszkaniu po moich dziadkach, a ja mu klucz dorobiłam i dałam,
mówiąc o tym Sławkowi i wywołując może nie awanturę, ale dosyć
gorzkie wymówki.
– Dlaczego dałaś swojemu ojcu klucz? – spytał wtedy, opierając się
o framugę.
– Prosił – bąknęłam.
– Prośba ma to do siebie, że można jej odmówić. – Popatrzył
w bok. – Nie byłoby problemu, gdyby mieli ten klucz „na wszelki
wypadek”. Ale przecież wiem, że natychmiast zaczną tu „wpadać” pod
pretekstem pomocy.
– Może nie… – mruknęłam bez przekonania.
Wiedziałam, że Sławek ma rację. Ojciec zażądał klucza, tego też
Sławkowi nie powiedziałam, że wcale nie prosił, tylko rzucił: „Daj mi do
was klucz. Chcę mieć”. To była kwestia czasu, kiedy ojciec sam albo
razem z matką staną w progu w godzinach, w których jesteśmy w pracy,
i będą rozglądali się po naszym domu.
– Nie chciałem tego i przy najbliższej okazji poproszę ich, żeby nie
przychodzili pod naszą nieobecność…
– Obrażą się – powiedziałam.
– A wiesz, że to byłaby fajna sprawa, gdyby się obrazili…
Wiedziałam, że ma na myśli noc poślubną albo poślubny ranek,