o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

codziennie albo kilka razy dziennie, robiąc sobie jedynie „higieniczne”
przerwy na „trudne dni”, które wcale nie były dla mnie trudne, ale
zasadniczo wykluczały wszelkie harce. Harcom łóżkowym
poddawaliśmy się chętnie i wbrew szarości lat osiemdziesiątych.
– Chcesz do łóżeczka? – pytał, kiedy tylko wracał z pracy,
najczęściej przy obiedzie.
– Jesteś jedynym znanym mi facetem, który lubi te rzeczy po
posiłku… – mówiłam zazwyczaj, żeby chociaż trochę przedłużyć ten
moment, kiedy znajdziemy się w łóżku.
Także i pod tym względem, a może zwłaszcza pod tym względem,
byliśmy idealnie dobrami. Nigdy nie znudziły mi się jego palce ani
język. Miałam ochotę na niego zawsze i wszędzie, o każdej porze dnia
i nocy. Uwielbiałam, kiedy budził mnie o drugiej, trzeciej nad ranem,
całował w ucho albo gryzł delikatnie. Oddawałam się chętnie
i z zapałem, zaczynałam prawie śpiąc, potem budziłam się całkowicie,
on zasypiał, kiedy tylko kończyliśmy, a ja często nie mogłam zasnąć,
patrząc na niego z zachwytem przez godzinę albo i dwie, smakując
szczęście, jakie znałam z filmów i opowieści nieszczęśliwych koleżanek.
– Jak tam te sprawy? – burknęła matka, czerwieniąc się jak burak.
– Jakie sprawy? – zapytałam, chociaż wiedziałam, o co chodzi.
Zaprosili nas z ojcem na obiad, jakiś rok po ślubie, ku naszemu
zdumieniu, bo nie oczekiwaliśmy tego zupełnie. Rodzice Sławka lubili
do nas wpadać w niedzielę, „po kościele”. Najpierw wpadali „przed”,
licząc, że pójdziemy razem z nimi, ale przestali, kiedy tylko zorientowali
się, że wcale nie mamy zamiaru ani im towarzyszyć, ani chodzić sami.
To my zapraszaliśmy ich na obiady, bo ja uwielbiałam gotować, a matkę
Sławka to wyraźnie męczyło. Moi rodzice zachowywali się po ślubie,
jakbyśmy zniknęli z horyzontu, wyjechali w podróż poślubną albo na
kontrakt zagraniczny. Widywaliśmy się z rzadka, głównie w święta.
Czasami zastanawiałam się, czy ojciec przypadkiem nie zorientował się,
że jesteśmy ze sobą bardzo szczęśliwi. Mogło mu to uwłaczać. Według
niego małżeństwo było koniecznością życiową, a nie jakimś aktem
szczęścia czy spełnienia. Swoją drogą, cóż biedak miał powiedzieć,
skoro był mężem matki – krawcowej, która pracowała jako kucharka, ale
nie umiała gotować. Tym bardziej zdumiało nas to zaproszenie. Nawet