o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

powiedziałam, kiedy już ustaliliśmy, że po ślubie zamieszkamy
w małym mieszkanku po moich dziadkach, które jakimś cudem udało się
wydębić od państwa po ich śmierci.
– Mogę nie prosić. – Zgodził się. – Mnie to obojętne…
– A na ślub mogą przyjść wuj Heniek i ciotka Mania? Rodzina ze
Szczecina? Ciotka Katarzyna, to oczywiste…
Roześmiał się.
– Ślub jest dla rodziny… – powiedział. – Nie mam pojęcia, czego
chcieliby rodzice, ale zamierzam im to dać.
– Taki haracz za mnie – skwitowałam.
– Taki haracz – potwierdził.
Na ślubie była ciotka Mania i kuzynka Zośka w błyszczącej
butikowej sukience, która poszła z bratem ciotecznym Sławka po
godzinie wesela i wróciła skołtuniona, spocona, a brat cioteczny
wyglądał jak zwierzę – z całym szacunkiem dla zwierząt. Zresztą Zośka
próbowała pójść ze Sławkiem, argumentując, że złapała wianek na
oczepinach, ale ten tak długo udawał, że nie wie, o co chodzi, że
odpuściła.
Śmialiśmy się z tego w naszym mieszkanku nad ranem, kiedy
przytuleni, poślubieni, leżeliśmy w pościeli z Peweksu, którą podarowała
nam ciotka Katarzyna, kręcąc głową w rytmie „to – się – nie – uda”. Moi
rodzice byli zadowoleni. Uważali, że lecę przez życie zgodnie
z przeznaczeniem, zwyczajnie, bez specjalnych wzlotów ani upadków.
Mąż dla nich był kolejnym etapem na szarej drodze. Było im wszystko
jedno, czy dobrze mu z oczu patrzy, nawet nie przyjrzeli mu się jakoś
szczególnie. Ojciec wygłaszał tylko swoje komunały w obecności
Sławka i jego rodziców na proszonym obiedzie, podczas którego matka
podała flaki i zrazy z ziemniakami oraz zieloną sałatę ze śmietaną.
Zupełnie nie stresowała się wymyślaniem menu. Nie sądzę, żeby
poznanie przyszłych teściów było dla niej jakimkolwiek przeżyciem.
Myśl, że może to są ludzie wykwintni, dla których kucharka – bądź co
bądź – powinna ugotować coś bardziej wyszukanego, nigdy nie postała
w jej głowie.
– Jeśli nie lubieją flaków, to trudno – powiedziała, kiedy
zapytałam, dlaczego nie zrobi czegoś specjalnego.