o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

Myślałem, że to bzdury, że wy, kobiety, nas nie rozumiecie, a my nie
rozumiemy was…
– Chcesz powiedzieć, że ty nie rozumiesz, o co mi chodzi?
– Właśnie to chcę powiedzieć. – Przypominał jamnika z tą swoją
miną.
– Czego konkretnie nie rozumiesz? – zapytałam z wojowniczą
miną.
– Tego mianowicie – kontynuował z tą samą miną – że ty tak
dziwacznie reagujesz, kiedy facet mówi ci, że chce się z tobą ożenić.
Otworzyłam usta, chcąc zaprotestować, ale uciszył mnie
podniesieniem ręki, a ja się poddałam.
– Krzyczysz, ale chyba nie ze wzruszenia… Płaczesz, ale to chyba
też nie jest wzruszenie… Słowem, czy twoja odpowiedź brzmi „nie”?
– Odpowiedź na co? – powiedziałam niepewnie.
– Na moje pytanie, czy zostaniesz moją poślubioną żoną…
– Nie można być niepoślubioną żoną – mruknęłam.
Nie chciałam takich oświadczyn, chciałam innych słów.
Romantycznych, z pocałunkiem na zakończenie. Tańcem w ramionach
ukochanego. Chociaż to mi się należało, tak przynajmniej uważałam
wtedy.
– Może nie można być niepoślubioną żoną – zgodził się. – Nie
jestem samochodem, tylko nim przyjechałem…
– To ty masz samochód? – zdziwiłam się.
– Boże… – Przewrócił oczami. – Nie tak to sobie wyobrażałem…
Ja też nie, więc natychmiast zaczęłam znów płakać.
– Skarbie kochany… – Objął mnie ramieniem. – To może dajmy
sobie spokój ze ślubem i nie mówmy już o tym…
Nowy strumień łez wyciekł mi z oczu.
– Nie chcesz mnie – wychlipałam.
– Boże drogi! – Wzniósł oczy ku niebu. – I co ja mam teraz
powiedzieć?!
– Nic już nie musisz mówić… – Poza łzami ciekło mi też z nosa.
– Nic nie mów! Nic! Co za upokorzenie…
Musiałam pójść do łazienki i się umyć, chociaż zmyłabym wtedy
kredkę do powiek i tusz do rzęs, ryzykując, że pokażę się w całej swojej