o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

•
Spotkałam miłość jak z książki, bajki o królewnach, które spotkały
książąt i żyły z nimi szczęśliwie. My ze Sławkiem żyliśmy bardzo
szczęśliwie, tylko niestety nie mogę powiedzieć, że długo. Bardzo
krótko, dziesięć lat zaledwie. Każda kobieta, której dane było spotkać
miłość, która się nie trafia, wie, o czym mówię.
– Słuchaj, słonko – to wspomnienie lubię najbardziej – czy ty byś
nie chciała na przykład, żebym padł przed twoją matką na kolana…
– A po co miałbyś klękać przed moją matką?!
Mało nie spadłam z kanapy, na której siedzieliśmy w jego
mieszkaniu. Myśl, że ten cudowny człowiek klęczy przed moją zimną
matką, była dla mnie jak lodowaty prysznic.
– Poprosiłbym o twoją rękę i uczynił cię uczciwą kobietą…
Pomyślałam wtedy, że to za wcześnie. Znaliśmy się kilka miesięcy.
Wprawdzie ja byłam pewna, że nigdy nikogo tak nie pokocham jak
Sławka, ale ogarnęło mnie coś na kształt lęku. A może to wizja
klęczącego Sławka tak mnie przeraziła.
– A może mnie byś poprosił o rękę, co?! A nie moją matkę?!
– Zostań moją żoną – powiedział i zrobił minę proszącego psa.
Wściekłam się strasznie. Krzyczałam coś o tym, że on nic nie
rozumie, nie chce mnie, nie umie nawet poprosić o to, żebyśmy wzięli
ślub. Biegałam po pokoju, z oczu ciekły mi łzy, a on patrzył na mnie z tą
samą miną, nie przerywając moich wrzasków, nawet nie próbując mnie
uspokoić.
– Dlaczego nic nie mówisz?! – wrzasnęłam.
– Bo o nic nie pytasz, skarbie mój – odpowiedział. – Tylko
krzyczysz jakieś bzdury…
– Jakie bzdury…? – Usiadłam.
„Kretynka ostatnia, idiotka tutejsza”, wymyślałam sobie od
najgorszych. „Zaraz mi powie, że nie chce histeryczek, nie potrzebuje
wrzeszczących poczochranych kocmołuchów, które nie umieją się
zachować”.
– Skarbie – zaczął ponownie. – Czytałem o tym tylko w książkach.