o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

się przy małych dzieciach, widzę to.
– Weroniczko, ja nic nie rozumiem, coś ci się pomyliło. – Oczy
skakały mu w tempie godnym pociągu dalekobieżnego.
– Powtarzam ci, że wiem, że jesteś zbokiem!
– Ale… – Znów próbował jakichś sztuczek.
– Żadnych „ale”. – Dźgałam go palcem po chudej klatce piersiowej
obleczonej w robiony na drutach sweterek. – Nie chcę cię tu widzieć.
Zabieraj się natychmiast z przedszkola, a jak usłyszę, że poszedłeś tam,
gdzie są jakieś dzieci, to pożałujesz, ty gnido…
Oolo przeszedł do ataku. Zamachał rękoma jak wiatrak, a jego głos
zrobił się piskliwy. W sumie to było nawet śmieszne, kiedy stał taki
przerażony, dziubkował i machał rękoma.
– Zwolnisz się, słyszysz? – Pokonałam obrzydzenie i zbliżyłam
swoją twarz do jego twarzy.
– Ty opozycyjna kurwo, ty… – wydyszał.
Śmiać mi się chciało. Miałam tyle wspólnego z opozycją, co on
z fryzjerem.
– Wiesz, kogo ja znam, ty… ty…
– Nawet gdyby sam pierwszy sekretarz rękę ci ściskał, to ja się od
ciebie nie odczepię, zboczeńcu. – Twardo trzymałam się blisko niego.
– Ja cię wyrzucę z pracy… Ty, ty… Nigdzie cię nie przyjmą…
To była realna groźba. Taka szuja, takie beztalencie pewnie dostał
się na studia po protekcji, skończył je dzięki wujkowi, kto wie, może
i tatusiowi w kc. Pewnie mógł wybierać, gdzie pójdzie uczyć.
– Ci twoi kumple z „Solidarności” ci nie pomogą… – Nie dawał za
wygraną.
Nie mam pojęcia, skąd mu się „Solidarność” wzięła, a aluzje do
mojej „opozycyjności” byłyby nawet śmieszne, gdyby nie to, że
wystarczyły, żebym została zwolniona z pracy. Ale nie ugięłam się.
– Nie mam żadnych opozycyjnych znajomości, ale mam brata, a on
ma kolegów… Niech mi włos z głowy spadnie, a dziesięciu chłopa
z kijami będzie tu w ciągu godziny. Będą stali, warowali pod twoim
domem, aż w końcu wyjdziesz…
– Ty, ty… – Najwyraźniej podziałało.
– Połamią ci ręce, strzaskają kolana – rozkręcałam się. – Będziesz