o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

herbatą. Miał takie mokre wargi i rzadkie wąsiki nad nimi. Przypominało
to ryjek jakiegoś gryzonia, zwłaszcza że ten dziubek pełen był rzadkich,
ostrych ząbków. Obrzydzenie mnie brało. Stanowczo odmówiłam
całowania się z nim, i w pracy, wymawiając się obecnością dzieci, i po
pracy, mówiąc mu wprost, że mam narzeczonego, który zachwycony by
nie był. Minę przy tym miałam zapowiadającą, że powybija ci te rzadkie
ząbki, jeśli będziesz na mnie próbował swoich pocałunków.
– Och – powiedział.
– A jak ja mam do ciebie mówić? – spytałam.
– Oolo. – Zrobił dziubek, jakby chciał mnie mimo wszystko
cmoknąć.
– Oolo – powtórzyłam, bo wydawało mi się, ze każdy normalny
facet chciałby, żeby nazywano go Olkiem albo Olgierdem, a na pewno
nie Olem czy Oolem.
Ale Olo normalny nie był, odkryłam, co z nim jest nie tak dzięki
mojemu własnemu woźnemu z przedszkola. Bo Oolo na widok małych
chłopców robił ten swój dziubek, ślinił się i przebierał długimi
paluchami w powietrzu, jakby chciał zagrać na fortepianie. Póki chodził
za nimi i pomagał „myć rączki”, byłam w stanie to tolerować, ale kiedy
zaczął chłopców zapraszać do gabinetu w celu „badania”, zrobiłam się
czujna. Wypytywałam, co tam takiego w tym gabinecie zachodzi.
Dopóki dzieci malowały rysunki i odpowiadały na pytanie, jakie
zwierzątko lubią najbardziej, Oolo pozostawał tylko pod moją
obserwacją. Kiedy jednak Darek zwierzył mi się, że Oolo jest także
panem doktorem i uleczył jego bolący brzuszek, postanowiłam działać.
Wypytałam dziecko bardzo dokładnie na okoliczność owego badania.
Uspokoiłam się, ponieważ ten drań „tylko” głaskał go po brzuchu i nie
próbował nawet rozebrać. Na swoje szczęście, bo jeśliby spróbował
skrzywdzić dziecko, byłby już kastratem.
– Nie wiedziałam, że lubisz bawić się w doktora… – zaatakowałam
z miejsca.
– Nie rozumiem cię, piękna… – Dziubek był wilgotniejszy niż
zwykle.
Oczy mu skakały, jakby pociągiem jechał i na drogę patrzył.
– Doskonale rozumiesz, zboczeńcu jeden – wysyczałam. – Ślinisz