o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

czytać, ale też myśleć abstrakcyjnie i oczywiście pisać zgodnie
z regułami. Z młodszymi dzieciakami bawiłam się w odsłanianie
bliźniaczych obrazków. Naturalnie wszystko malowane samodzielnie, bo
niczego nie można było zdobyć w pustych sklepach. W moim studium
nauczycielskim nauczyłam się grać na pianinie. Nie mam pojęcia, skąd
wzięły się u mnie predyspozycje do takiej aktywności. Nikt w rodzinie
nie uczył się muzyki, nie wiadomo mi o niczym takim przynajmniej. Ale
ja miałam zdolności. To nie było obowiązkowe, ale ja zgłosiłam się na
przesłuchanie, okazało się, że mam bardzo dobry słuch, miałam chęci
i czas na ćwiczenia, więc opanowałam grę na pianinie całkiem
przyzwoicie w ciągu dwóch lat studium. Grałam ze słuchu, nuty
właściwie mi przeszkadzały, rozumiałam, jak należy sobie
akompaniować do linii melodycznej, słowem – umiałam także i to.
Wymyślałam programy taneczne i rytmiczne dla dzieciaków, szyłam
kostiumy, malowałam dekoracje i rysowałam specjalną mieszanką
wzorki na buziach. Teraz to nic takiego. Na każdych urodzinach
w centrach handlowych dzieci mają malowane buzie, są specjalne farby,
które się trzymają, kiedy trzeba, a zaraz potem zmywają, ale ja
wymyśliłam coś takiego zupełnie sama, drogą eksperymentów na
żywym ciele, czyli na mnie i na Sławku.
– Pani Weroniko – mówiła kierowniczka – czy rodzice nie będą
mieli pretensji, że dzieci pomalowane?
– Mnie się wydaje, że będą zachwyceni – mówiłam.
I tak rzeczywiście było. Wszyscy byli zachwyceni. Moja
mieszanka mogła w każdej chwili zostać zmyta, ale dzieci spały w niej,
brudząc matkom pościele. Matki wzdychały, bo proszek tylko do
sprowadzenia, ten polski mieszany z jakimś wapnem nie chciał dopierać,
ale nikt złego słowa nie powiedział.
– Pani Weroniko – kierowniczka za mną nie nadążała – czy nie za
dużo wyliczyła pani koszt tych strojów?
– Biorąc pod uwagę, że dwadzieścia trzy stroje karnawałowe szyję
sama i liczę tylko za materiał, który cudem zdobywam, to sądzę, że
wcale nie… – Uśmiechałam się skromnie, ale biła ze mnie determinacja.
– Bardzo się pani poświęca, czy nie byłoby dobrze, gdyby jakaś
mama pani pomogła?…