o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

– Niech się pani ode mnie odczepi – zażądałam. – Kocham dzieci,
ale nienawidzę ich rodziców.
Wysyczałam to zdanie przez zaciśnięte wargi jak żmija. Cofnęła
się, potem odwróciła i uciekła. Rozmawiała z dyrektorką, powtarzała jej
to, co powiedziałam, ale pani dyrektor jej nie uwierzyła. Opinię wśród
rodziców miałam taką, że nic mi nie zagrażało.
– Nie wierzę, że pani mogła narazić na szwank dobre imię
socjalistycznej placówki – usłyszałam w gabinecie kierowniczki.
– Pani dyrektor – odpowiedziałam. – Ta matka namawiała mnie,
żebym opuściła przedszkole i zaczęła nielegalną pracę u niej w domu,
a zamierzała zapłacić mi… w dolarach – zakończyłam szeptem.
Widząc, że jest przerażona słowem „dolar”, dodałam:
– Sądzę, że zaczęłoby się od zdyskredytowania mnie, żebym
musiała odejść. Potem kto wie, co by było, gdyby ktokolwiek dowiedział
się, że nauczycielka zarabia, pracując prywatnie…
Był rok 1984, jeszcze nic nie było można. W ciągu ostatnich
kilkunastu miesięcy Hanuszkiewicz i Holoubek zostali zostali usunięci
ze stanowisk dyrektorów teatrów. W połowie stycznia coś się działo
w stoczni, o czym można było posłuchać tylko w trzeszczącym radiu
późnym wieczorem. Podobnie jak o procesie sądowym, który zaraz
potem się zaczął. Ja byłam tak bardzo zakochana, że sprawy narodowe,
wielkie, ważne, ledwie do mnie docierały, a to i tak za pośrednictwem
Sławka, który uważał za swój patriotyczny obowiązek, żebym wiedziała,
na jakim świecie i wśród jakich ludzi żyję. Nie byłam specjalnie
religijna, więc mnie nie obeszło, że nowy kardynał nie spełnił
pokładanych w nim oczekiwań, za to walczył z reżimem ramię w ramię
z narodem. Widziałam w nim tylko niezbyt urodziwego mężczyznę,
karykaturalnie wyglądającego w czapce kardynalskiej. Nie podzielałam
oburzenia rodziców, że nie jest on godnym następcą wielkiego syna
naszego narodu, który prawie że został papieżem. Sławek zresztą także
nie był specjalnie religijny, na szczęście, ponieważ w tamtych czasach
do dobrego tonu należało żyć po katolicku. Bardziej interesowały mnie
filmy „Karate po polsku” i „Wilczyca”, chociaż płakałam na „Epitafium
dla Barbary Radziwiłłówny” i „Austerii”. Oboje płakaliśmy, Sławek też
wzruszał się na filmach z cyklu „jak on, ona go lub ją, kocha”. Moja