o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

W ten sposób gładko przeszliśmy nie tylko na „ty”, ale do
wspólnego życia, tak zwanego „chodzenia” na początek, potem do
wszystkiego, co łączy zakochanych w sobie ludzi, na małżeństwie
kończąc.
Znałam przystojniejszych mężczyzn, marzyłam nawet o takim czy
innym bracie koleżanki, chłopaku z klasy wyżej czy – na studiach
– o dość przystojnym profesorze pedagogiki specjalnej. Ale to były tylko
takie myśli. Wiedziałam, że z moją urodą, a właściwie jej brakiem, nie
znajdę sobie przystojnego chłopaka, ale Sławek, on był dla mnie
jedynym z milionów. Gdyby coś się stało i on nie mógł ze mną być, nie
przyszedłby wtedy pod przedszkole, wcześniej po dziecko sąsiadki, moje
życie byłoby zupełnie puste i pozbawione jakiegokolwiek blasku. Bo ja
przy Sławku byłam królową, nie żabą, ale piękną istotą zdolną unieść
cały świat.
– Nie zostawiaj mnie tu i teraz, w ogóle nie zostawiaj… –
powiedziałam, nie bacząc na to, że może należało udawać, że ja nie
wiem, o co chodzi, albo dla mnie to tylko spacer.
Wziął mnie za rękę, wsunął moją dłoń w swoją rękawiczkę i to
było pierwsze nasze fizyczne zbliżenie, tak intensywne, że pamiętam je
do dziś.
– Nie mam zamiaru. – Zapewnił wtedy.
Często tak mówił. Kiedy był w szpitalu, też poprosiłam: „Nie
zostawiaj mnie”, a on odpowiedział, że nie ma zamiaru. Wtedy oboje nie
wiedzieliśmy, że stanie się to, co się musi stać. Przeszedł dwie
skomplikowane operacje, ale nie przeżył…
•
Jaką ja byłam przedszkolanką… Właściwa osoba na właściwym
miejscu to mało powiedziane. Dzieci uwielbiały mnie, a ja kochałam
dzieci. Wszystkie jak leci mogłam jeść łyżkami. Niestraszni mi byli ani
histerycy, ani złośliwe maluchy, nawet te, których inni nie lubili.
Miałam, jak to się mówi, rękę do dzieci. Każdy maluch, który trafiał do
przedszkola, zakochiwał się we mnie natychmiast. W książkach przeze