o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

innych par. Spośród gości siedzących przy stolikach dostrzegłam moich
rodziców i rodziców Sławka. Tych ostatnich nie widziałam chyba
dziesięć lat, ale nic się nie zmienili. Przeciwnie, byli zadowoleni, patrzyli
z zachwytem na syna i jego partnerkę. O mnie najwyraźniej zapomnieli.
Nieopodal siedziały Marta z Julią, trzymając się za ręce i całując
ukradkiem. Pomachałam im, ale mnie nie zauważyły. Dorota też była.
Z jakimś grubym mężczyzną. Nie widziała mnie albo udawała, że nie
widzi. Pewnie miała pretensje o to, że wypuściłam jej kota na ulicę.
Przejdzie jej. Jest dużo bezpańskich kotów, które może przygarnąć
i odpchlić. Ciekawe, czemu przyszła bez matki, pomyślałam. Miałam
nadzieję, że starsza pani nie umarła, tylko wyszła ze szpitala, a teraz
odpoczywa w domu. Machałam do znajomych, ale przestali mnie
widzieć, zajęci podziwianiem, jak Helena ze Sławkiem tańczą walca.
Nikt mnie nie zauważał. Znów byłam niewykrywalna, za szara, za bura,
żeby zostać poproszona do tańca. Siedziałam sama i daremnie
usiłowałam porozmawiać z kimkolwiek albo zatańczyć z moim mężem.
Tak pięknie razem wyglądali: Sławek w bardzo eleganckim garniturze,
ze świeżym kwiatem w butonierce, a Helena w białej, muślinowej sukni
i z wiankiem na głowie. Byłam gościem na ich ślubie, ale nie umiałam
cieszyć się ich szczęściem. Tak bardzo chciałam być na miejscu Heleny
i zatańczyć ze Sławkiem chociaż jeden jedyny raz. Nie zauważyłam,
kiedy Helena rzuciła wiankiem, który nagle zerwała z głowy.
Wyciągnęłam ręce, ale było za późno i ozdobę złapała roześmiana
Marta. Wśród pisków i krzyków włożyła Julii na głowę, a potem się
pocałowały publicznie. Goście bili brawo i krzyczeli „bis”.
Płakałam. Łzy jak groch spływały mi po policzkach. Znów byłam
przywiązana do łóżka, a nade mną pochylała się pielęgniarka. Zastrzyk
wypędził żuka z moich wnętrzności, ale nie zdołał pozbyć snów. Tylko
do następnego razu.
•
– I co teraz zrobisz? – spytał Maciek.
Siedzieliśmy znów w kawiarni, a ja opowiadałam mu o ostatnich