o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

Śmiać mi się chciało. Powiedziała, że znaleziono u mnie w domu
zwłoki zwierzaka, które śmierdziały tak okrutnie, że sąsiedzi w końcu
zaalarmowali policję. Zaprotestowałam, ponieważ oprócz Lucypera,
który uciekł w końcu z bloku, nie miałam nigdy żadnego zwierzęcia, ani
psa, ani kota. Carmen twierdziła jednak, że Lucek nigdzie nie uciekł,
tylko zdechł z głodu. Potem sama sobie zaprzeczyła, twierdząc, że
w kuchni stały miski z zeschniętym jedzeniem, a w łazience kuweta
pozbawiona żwirku, ale za to pełna odchodów. Poza tym kot leżał na
kocyku we własnych cuchnących odchodach i zaczynał się rozkładać.
Tłumaczyła mi i tłumaczyła, aż w końcu zgodziłam się, że miałam
załamanie nerwowe po tym, jak niegodnie zachowała się Helena, ale
z tego powodu nie oszalałam, nie tym razem.
– Dziecku nic się nie stało. – Kiwała głową Carmen-Monika. – Być
może będzie musiało być pod opieką psychologa, ale zasadniczo
dziewczynce nie stała się żadna krzywda. Oczywiście nie mogę
wykluczyć, że rodzice dziecka zechcą wystąpić przeciwko pani na drogę
sądową… Postaram się pomóc, jeśli tym razem będzie się pani leczyła,
pani Weroniko, i zgłaszała na kontrole.
Nic nie mówiłam, ponieważ nie wiedziałam, co mogłabym
powiedzieć. Ta dziewczyna wyglądała jak Carmen, ale zupełnie jej nie
przypominała. Zachowywała się, jakby grała w teatrze, udając, że
jesteśmy obie w szpitalu psychiatrycznym. Czy ona naprawdę nie mogła
zrozumieć, że ja chciałam najpierw chronić ją, a potem Helenę i Anielę?
W końcu wyszła. Po chwili przyszła pielęgniarka z dwoma
sanitariuszami i wstrzyknęli mi coś do żyły. Zapadłam w sen,
mamrocząc, że Borzobohaty śpiewał jak anioł.
Śniła mi się Helena tańcząca ze Sławkiem. On był szczęśliwy
i machał do mnie, wirując z nią na parkiecie. Mnie zazdrość ściskała
w gardle, ale uśmiechałam się do nich, dając im znaki, żeby nie
przestawali wirować. Na parkiet wszedł Marcin, trzymając za rękę
Carmen i również zaczęli tańczyć. Marcin się zmienił. Zmężniał
i wyprzystojniał. Wiedziałam skądś, że wrócił do swoich rodziców
i pracuje teraz na roli. Trochę żal jego pianistycznego talentu, ale
najważniejsze, żeby był szczęśliwy. Tak mu powiedziałam,
przekrzykując muzykę. Pomachał do mnie ręką i znikli z Carmen wśród