o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

i równiuteńkie. Potem ramiona mu drgały i śmiał się już głową, rękoma,
tułowiem, nogami, przytupywał, kiedy było coś szczególnie wesołego.
– Bałem się, że pani mnie nie pamięta… – zaczął, kiedy szliśmy
przez park w stronę mojego osiedla.
– Pamiętam… – rzuciłam lekko. – Mam dobrą pamięć. Poza tym…
Poza tym uważam, że jesteś mężczyzną mojego życia,
powiedziałam w myślach, a zamiast tego dodałam:
– A poza tym… sytuacja była niecodzienna i sprzyjała
zapamiętaniu… pana…
Znów się roześmiał.
– Szczerze mówiąc – powiedział cicho, kiedy byliśmy na skraju
parku – dla mnie to też była niecodzienna sytuacja…
– Pierwszy raz pan pomaga sąsiadce? – zapytałam, mimo że wtedy
wspominał coś o tym, że jego rodzice odbierają czasem Kacperka
z przedszkola, podając się za dziadków chłopca.
– W taki sposób to pierwszy – przyznał się. – Ale gdybym
wiedział, że spotkam panią, to stawiłbym się wcześniej…
Czekałam na jakieś głębsze wyznanie, ale ono nie nastąpiło.
Wyszliśmy już z parku i kierowaliśmy się ku mojemu blokowi. Mogłam
podjechać autobusem, to było całkiem daleko, trzy przystanki, ale
zamiast tego postanowiłam iść, nie uzgadniając z nim, czy ma ochotę na
aż tak długi spacer.
– Bo widzi pani – zaczął. – Ja chciałem przyjść już we czwartek,
bo ja chciałem…
Nadstawiłam uszu. Bardzo chciałam usłyszeć jakieś dobre
usprawiedliwienie.
– Tylko że wyjechałem w delegację i wróciłem w piątek wieczór.
Takie szkolenie miałem, w mojej pracy… Musiałem jechać…
To było dobre usprawiedliwienie. Nie było go w czwartek i piątek,
a w sobotę nie pracowaliśmy.
– Nie musi pan się usprawiedliwiać – dodałam dla porządku. – Na
pewno chce pan dalej iść? Bo to jeszcze kawałek, ale jeżdżą autobusy, ja
mogę pojechać albo pan może wrócić…
– Weroniko – powiedział, zatrzymując się i zaglądając mi głęboko
w oczy. – Nie ma mowy, żebym cię zostawił tu i teraz…