o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

a Helena i Zofia, być może nawet Aniela, wstrzymywały oddechy.
•
Był wysokim, szczupłym szatynem z siwiejącymi skroniami,
o intensywnie niebieskich oczach. Wzbudzał zaufanie. Mówił jasno,
patrząc przy tym w oczy. Zachowywał się jak prawnik, który woli
„dogadać się” z klientem niż wszczynać postępowanie karne.
– Moja żona winna jest jeszcze za miesiąc użytkowania lokalu,
prawda?
– Tak – potwierdziłam. – Pięćset złotych. Ale ja jestem jej winna
dwieście osiemdziesiąt za zakupy… My umówiłyśmy się, że ja będę
robiła zakupy i gotowała.
Pokiwał głową. Mówił, jakby płacił za wczasy, na których była
jego żona i córka.
– Ja myślę, że nie jest pani winą, że żona ostatnimi czasy stołowała
się u swojej mamy – powiedział pojednawczym tonem.
– Jestem uczciwą osobą – zapewniłam dobitnie. – Nie
wykorzystałam tych pieniędzy na zakupy. Chcę je oddać.
– Dobrze – zgodził się. – Ale żona wynajęła mieszkanie na rok,
czyli jeszcze pięć miesięcy powinna pani płacić czynsz.
– Nie ma takiej potrzeby – żachnęłam się. – Tam w tej umowie jest
coś o miesięcznym wypowiedzeniu.
Uśmiechnął się pobłażliwie. Musiał Helenie obiecać, że
wynagrodzi mi tę jej przedwczesną wyprowadzkę. Kto wie, co mu
powiedziała. Że jedną z przyczyn mieszkania u mnie była chęć pomocy
biednej wdowie, która przymierała głodem? Stąd te jego uśmiechy
i pobłażliwy ton.
– Umowa nie jest najlepiej sformułowana – powiedział. – Po prostu
zapłacimy pani te pieniądze.
– Żona sama sporządzała dokumenty – przypomniałam mu.
Znów ten sam uśmiech. Wziął teczkę, z którą przyszedł, i wyjął
z niej naszą umowę, a potem etui, z którego wyjął eleganckie okulary
i założył na nos. Nie użył ich jednak do przeczytania treści, tylko