o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

Odsunęła się na milimetr i spojrzała ze strachem. Matka udała się do
pokoju, gdzie przy akompaniamencie westchnień wnuczki kontynuowała
pakowanie.
– Ja nie wiem, o czym ty mówisz… – szepnęła przerażona.
– Wyprowadzam się…
– Uciekasz – przytaknęłam. – W panice opuszczasz tonący statek
jak szczur. To niegodne ciebie. Powiedz mężowi prawdę. Tylko tak się
uwolnisz.
– Weronika, na miłość boską! – Jej oczy poruszały się jak
u widzów na korcie tenisowym, tyle że o wiele szybciej.
– Nie ma sensu udawać. – Wciąż tkwiłam w przedpokoju. – Jeśli
nie powiesz mężowi, ja to zrobię. Jesteś mi to winna. W końcu to
mojego męża uwodziłaś…
– Weronika, przerażasz mnie – szepnęła zdławionym głosem.
– Bardzo proszę, idź już. Ja… zaraz się wyniesiemy i nie będziemy już
ci przeszkadzać. Ja nie wiedziałam, nie miałam pojęcia, przez co
przechodzisz…
– Jestem umówiona ze znajomą – powiedziałam głośno w stronę
pokoju, rzucając jej wyzywające spojrzenie. – Niestety, nie mogę zostać,
a i panie się pakujecie, więc nie chcę przeszkadzać…
Rzuciłam jej jeszcze jedno spojrzenie, z którego mogła wyczytać,
że w żadnym wypadku nie żartuję. Pierwszy raz doznawałam satysfakcji,
widząc jej cierpienie, ale nie mogłam się wycofać. Nie tym razem.
Mogła uciekać, wierzyć, że nie było niczego jej w przeszłości, czego
mogłaby żałować, ale nie mogła udawać, że nie łączy nas nierozerwalna
więź. Od miłości do nienawiści biegła cieniutka linia, do której
zbliżałam się bardzo niebezpiecznie.
W domu przeskoczyłam przez bałagan i nie przejmując się
miauczeniem kota, które dobiegało zza drzwi, pogrążyłam
w niewesołych myślach. Być może zniszczę nie tylko siebie, ale i ją,
pogrążę i poniżę, ale musi zapłacić za to, co zrobiła.
Potem patrzyłam przez okno, jak wynosiły się chyłkiem, ona,
Aniela i jej matka, jakby przed czymś albo przed kimś uciekały.
– Uciekaj, a ja ciebie i tak znajdę – mówiłam do kota, który nie
wiedzieć czemu znów miauczał przez cały czas i tłukł się po mieszkaniu