o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

najlepsze przebranie i była strasznie dumna, podobnie zresztą jak i ja.
Peleryna jednak rozdarła się nieco na boku, więc wzięłam przebranie,
żeby je naprawić, i zapomniałam o tym najwyraźniej. Ignorując stertę
ubrań na podłodze, wyciągnęłam maszynę i zabrałam się za naprawianie
peleryny. Potem uprałam ją i wysuszyłam żelazkiem. Zwinęłam
starannie, zapakowałam w papier i postanowiłam oddać Anieli, żeby
miała pamiątkę po mnie, a może i strój na jakiś inny bal.
Helena otworzyła mi drzwi z miną wyrażającą zniecierpliwienie.
Wyraźnie uważała, że narzucam jej się ciągłymi wizytami,
znajdowaniem pretekstów, żeby ją odwiedzać, dlatego w progu
uspokoiłam ją, że chciałam tylko oddać strój, który naprawiłam.
– Och, dziękuję ci, kochana – powiedziała z ulgą. – Może wejdź,
chociaż na chwilę, bo ja z kolei muszę ci oddać blachę… Chyba że
zostawię ją tutaj na stole, kiedy już będziemy wychodziły z Anielką.
– Kochanie! – usłyszałam głos z pokoju należący do kobiety
i domyśliłam się, że przeprowadzka postępuje pełną parą, a matka
Heleny nie zasypia gruszek w popiele, tylko metodycznie odsuwa córkę
z mojego życia. – A gdzie spakujemy pozostałe rzeczy?!
Helena zawahała się i spojrzała na mnie bezradnie. Czy chciała,
żebym jednak weszła i pomogła jej się pakować? Wezbrała we mnie
złość.
– Oczywiście, moja droga, możesz zostawić blachę na stole
w kuchni.
Do drzwi podeszła jej matka.
– A więc to jest pani Weronika! – powiedziała nieco sztucznym,
afektowanym głosem. – Kochanie, nie stójcie w progu, zaproś panią…
Helena znów spojrzała na mnie bezradnie.
– Zaraz tu będzie mój mąż – wyszeptała.
Mój żuk znów się odezwał i usiadł mi tuż pod mostkiem. A więc
wiedziała, kim jestem. Wreszcie się domyśliła, stąd jej plany powrotu do
męża i ucieczka ode mnie. Wszelkie zasłony opadły, ona wiedziała, że ja
wiem i ja to wiedziałam. Uciekała w panice, broniąc się przed
konfrontacją, próbując ocalić resztki siebie we własnych oczach.
– Już wiesz, że to mój mąż, prawda? – spytałam szeptem, udając,
że schylam się, żeby zabrać jej z włosów piórko, które tam dostrzegłam.