o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

dawno po obiedzie, ojciec nie czeka. Matka spojrzała spode łba, moja
propozycja musiała być dla niej szokiem, nie wiem, czy ojciec zabrał ją
kiedykolwiek do kawiarni, na pewno dobrowolnie nie weszłaby do
czegoś takiego nawet w ulewę. Oczywiście odmówiła, ale podała powód.
Powiedziała, że jest bardzo zmęczona i chce się położyć na kanapie.
W domu ojciec przywitał nas awanturą, gdzie się tyle podziewałyśmy.
Matka mu tłumaczyła, że ja jeszcze chciałam do kawiarni iść, dopiero
byśmy się spóźniły. Zostawiłam ich w pokoju zastanawiających się, czy
teraz odgrzać gołąbki, czy dopiero na kolację. Mnie było wszystko
jedno, w końcu po kilku minutach matka zawołała mnie, żebym
przyszła, bo, zawahała się na krótko, „obiad na stole”. Przyszłam,
zjadłam, pochwaliłam ten obiad, pozmywałam, wytarłam, po czym
zamknęłam się w pokoju i zasnęłam kamiennym snem. Wszystko
pamiętam z tamtych czterech dni, każdą tęsknotę, każdą myśl. I smutek,
który mi towarzyszył w poniedziałek w przedszkolu, szczególnie na
widok rozrabiającego Kacpra. „Jak różne są rzeczy ukryte w króciutkim
wyrazie żal”, podsumował mój ukochany poeta Tuwim, który wszystko
rozumiał. Znów zamykałam przedszkole, znów był mróz i znów miałam
zamiar powlec się do domu nieco okrężną drogą, kiedy usłyszałam za
sobą głos:
– Pani Weroniko…
– To pan… – Powiedziałam „pan”, mimo że na spacerze
mówiliśmy do siebie po imieniu. Miałam ochotę wrzasnąć wielkim
głosem: „Dlaczego dopiero dziś przyszedłeś?! Dlaczego pozwoliłeś mi
myśleć, że nic się nie stało?!!!”.
– Pozwoli się pani zaprosić na spacer? – zapytał.
– Miałam zamiar właśnie iść do domu – odpowiedziałam.
– O – skonfundował się nieco. – To może ja mógłbym panią
odprowadzić do domu albo chociaż do autobusu?
Uśmiechnęłam się.
– Chciałam powiedzieć, że miałam zamiar wracać do domu
spacerem. Ja nie boję się mrozu.
– O, to całe szczęście, bo ja myślałem, że pani mi odmawia…
Tyle lat potem kochałam jego uśmiech. Uśmiechał się tak
charakterystycznie. Nagle pokazywał wszystkie zęby, białe