o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

sklepu Doroty, ale zastałam drewniany barak zamknięty na cztery
spusty. Zwykle mimo dnia wolnego Dorota przesiadywała w pracy, tym
chętniej, że założyła w sklepie dostęp do internetu i brała swój komputer.
Nie przeszkadzał jej brak klientów, ponieważ, jak to się wyrażała,
„surfowała” w sieci i potrzebowała spokoju. Zaniepokojona, że coś się
stało, poszłam do niej do domu. Istotnie, Dorota była czerwona na
twarzy i powitała mnie z wyraźną ulgą.
– Jesteś wreszcie – powiedziała. – Dzwonię do ciebie i dzwonię, bo
musisz wziąć Lucka do siebie na kilka dni.
– Ale… – zaprotestowałam słabo. – Co się stało? Gdzie twoja
mama?
– No właśnie – odparła, krzątając się bezładnie po mieszkaniu.
– Mamę zabrało pogotowie, bo miała jakieś okropne bóle żołądka.
Najpierw dzwoniłam kilka razy, bo mama się zwijała, ale dyspozytorka
kazała mi iść do lekarza rodzinnego. Wyobrażasz sobie? Do przychodni,
gdzie się stoi godzinami… Z ciężko chorą staruszką…
Zupełnie mnie to nie interesowało. Chciałam usiąść i powiedzieć
jej, jak okropnie zachowała się Helena. Tymczasem Dorota, drepcząc po
ciasnej kuchni, gadała jak najęta.
– Zadzwoniłam tam znów i wiesz, tak objechałam babę, że
w końcu przysłała karetkę. Jeszcze powiedziała, że obciąży mnie
kosztami! Wyobrażasz se? Kosztami mnie obciąży?! A jak doktór
przyjechał, to mi mówi, że pewnie za późno, bo to zawał. Zawał!
Wpatrzyła się we mnie przerażonymi oczami. Jak ja jej
zazdrościłam, że ma problem, który rozwiąże się sam, a oba możliwe
rozwiązania będą dla niej dobre. Jej matka albo umrze na ten zawał, albo
wróci do niej cała, może mniej zdrowa, ale za to bardziej marudząca,
wymagająca jeszcze większej opieki i troski. Tak czy śmak, Dorota
będzie się musiała dostosować i będzie jej z tym dobrze. Nawet
w przypadku żałoby. Pokrzywduje sobie trochę, ale w końcu odetchnie.
– Ja teraz będę cały czas w szpitalu, będę im patrzyła na ręce,
doktorom i pielęgniarkom, wiesz. Dlatego weź Lucyperka do siebie,
dobra? Ja ci dam karmy i kuwetkę też weź. To dobry kotek, tylko trzeba
mu towarzystwa. Ja zaraz zresztą zaniosę to wszystko do ciebie, zaraz…
zaraz…