o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

– Starał się już wcześniej, ale zawsze potem coś go „denerwowało”
– przypomniałam jej.
– Teraz jest inaczej – zapewniła poważnie. – Zresztą powiedział
o tym wszystkim mamie, nie mnie. To musiało go bardzo dużo
kosztować.
Biedny, umęczony mąż, który postanowił naprawić swoje życie
cudzymi rękoma: teściowej i obcych „specjalistów”. Pewnie nie znalazł
zastępstwa w kancelarii albo ciągle Heleny pragnął.
– No cóż, Helenko – powiedziałam. – Ja bym tylko chciała, żebyś
była szczęśliwa. Pokochałam cię jak córkę, której nie mam, i… tyle.
Zakończenie było niezręczne i nie wzruszyło Heleny. Nie miałam
już czego szukać w tym domu. Prawdopodobnie byłam tutaj ostatni raz
za jej bytności.
– Dla mnie jesteś jak… ktoś bardzo bliski. Jak przyjaciółka, której
tak naprawdę nie miałam – zapewniła pospiesznie.
Nie powiedziała, że jestem jak matka. Po tym, co sobie mówiłyśmy
i po całej naszej bliskości, nie pozostał nawet ślad. Helena umarła jak
Sławek, uciekła jak Carmen i osierociła mnie jak Marcin. Mogłam tylko
ją opłakiwać.
– Wiem, kochanie. – Uśmiechnęłam się krzepiąco. – Pamiętaj, że
zawsze możesz na mnie liczyć. Gdyby cokolwiek się stało czy poszło nie
tak, zawsze możesz wrócić. Bez pytań z mojej strony.
Rozjaśniła się wyraźnie. Więc jednak liczyła się ze mną w jakiś
sposób.
– No cóż – powiedziałam, wstając. – To jednak wysłuchałam
dobrych nowin…
Pożegnałyśmy się w kuchni. Pytałam, czy pomóc jej w pakowaniu,
a ona odparła, że niewiele tego jest, zresztą przyjedzie jej mama, być
może nawet Andrzej.
Wyszłam zdruzgotana. Przez dwie godziny błądziłam bez celu po
osiedlu i okolicznym lasku. Myśli tłukły mi się po głowie, a chmara
żuków podchodziła pod gardło. Co powinnam zrobić? Jak postąpić?
Logika nakazywała odpuszczenie wszelkich działań, pójście do domu
i zrobienie herbaty. Może nawet powinnam zrobić wielkie sprzątanie.
Moje mieszkanie znów przypominało barłóg. Zamiast tego poszłam do