o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

hummusami… Była zachwycona…
– To było o wiele lepsze od… – Pokazała palcem na talerz, gdzie
leżały dwa kotlety mielone otoczone przez marchewkę z groszkiem
i przesolony ryż z torebki.
Wierzyłam jej. Brak talentu kulinarnego Helena odziedziczyła
najwyraźniej po swojej matce. Kiedy skończyłyśmy, Aniela bez gadania
pozbierała naczynia i wstawiła je do zlewu. Potem umyła talerze
i sztućce, a Helena wytarła je i odłożyła na miejsce. Ja przez cały czas
siedziałam przy stole. Miałam ochotę wstać i pokroić ciasto albo dać
talerzyki czy zaparzyć herbatę, ale siedziałam, zastanawiając się, co
prócz takiego sobie obiadu dała Helenie wizyta u matki.
– Mam sporo nauki – powiedziała Aniela. – Mogę wziąć ciasto
i herbatę do siebie?
Helena kiwnęła głową i zaczęła po swojemu, czyli bez zupełnego
pomyślunku, parzyć herbatę, jednocześnie krojąc ciasto. Przez chwilę
przypomniała mi świętej pamięci ciotkę Katarzynę, która umarła na raka
jajnika w ciągu kilku miesięcy od rozpoznania, w dodatku nie
informując rodziny, że choruje. Któregoś dnia przyszła do rodziców
wychudzona i oznajmiła, że „to długo nie potrwa”. Rzeczywiście jeszcze
przez miesiąc była pod opieką hospicjum domowego, a którejś nocy
zasnęła na wieki. Kiedyś wydawało mi się, że ciotka Katarzyna jest
w naszej rodzinie powiewem świeżego powietrza, może nie kolorowym
ptakiem, ale przynajmniej umiała latać, w przeciwieństwie do reszty kur,
które tylko dziobały ziarna życia na wiejskich podwórkach. Swoją cichą
śmiercią rozczarowała mnie. Żeby chociaż cierpiała, jak inni chorzy na
raka, bluźniła albo przynajmniej targały nią jakieś wątpliwości. Może
wtedy moi rodzice dostrzegliby i swoją marną egzystencję, jak też i moje
cierpienie. Może by coś zrozumieli. A tak ciotka odeszła na warunkach
ojca, szaro, cicho. Wylądowała na lotnisku zawieszonym wysoko i już
nie zeszła na ziemię. Nie wołała ani o drabinę, ani o lot powrotny, nic
nie chciała. Przeciwnie, w ostatnich godzinach upierała się wyłącznie,
żeby nikogo nie niepokoić, nie zawiadamiać dalszej rodziny, urządzić
pogrzeb bez stypy. Kiedy patrzyłam na Helenę krojącą pleśniaka na
kawałki, przypomniało mi się, że ciotka bardzo dbała o oprawę. U niej
jednej można było dostać obiad na ładnych talerzach, a każdy miał obok