o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

pierwszej, a potem zanim wróci do domu, to robi się szesnasta, czasami
ma od razu angielski, wiesz… Chciałam, żeby zjadła coś ciepłego…
Oczywiście. Przecież Helena, która nie umie nikogo urazić, nie
powie mi wprost, że za miesiąc opuści mieszkanie. Albo nawet opuści je
już, tylko zapłaci jeszcze za miesiąc zawarty w umowie. Helena zacznie
od obiadów szkolnych, potem nagle okaże się, że nie jestem już jej
potrzebna do gotowania w ogóle, w końcu przestanie potrzebować
naszych rozmów, wreszcie przestanie potrzebować mnie. Nie mogłam do
tego dopuścić. Stanowczo musiałam ją odzyskać.
– A ty co będziesz jadła? Przecież nie obiady szkolne? – spytałam.
– Nie… to znaczy tak… – plątała się po drugiej stronie.
– Weroniko, ja muszę iść, bo widzisz, dziś idę po raz pierwszy do sądu
od czasu… rozstania z firmą… I naprawdę muszę…
– Naturalnie! – wykrzyknęłam z entuzjazmem. – Wpadnę w takim
razie wieczorem, powiesz mi, jak było. Będę miała ciasto. I trzymam
kciuki!
Natychmiast odłożyłam słuchawkę, licząc, że będzie się spieszyła
i nie zechce zawracać sobie głowy oddzwanianiem i odsyłaniem mnie na
„święty nigdy”. Po raz pierwszy od dnia kłótni z nią miałam dobry
humor. Postanowiłam wykorzystać lepszy nastrój i zrobiłam ciasto.
Zastanawiałam się, jakie ciasto lubi Helena, i przypomniałam sobie, że
opowiadała mi kiedyś o szarlotce swojej babci, że kojarzy jej się
z dzieciństwem i bezpieczeństwem, a także z wakacjami, kiedy leżała
sobie na kocyku u babci i pod jabłonką czytała książki. Potrzebowałam
szarej renety, poszłam więc na bazarek, chodziłam od straganu do
straganu, wreszcie kupiłam potrzebne jabłka u kobieciny, która wpychała
mi dodatkowo śliwki, zachwalając, że są hodowane bez nawozów.
Szarlotkę zrobiłam dokładnie taką, jaką nasze babcie robiły, ze startych
jabłek, z białkami jaj ubitymi i upieczonymi pod wiórkami z ciasta.
Miałam ze sobą całą blachę, kiedy stanęłam około dwudziestej pod
drzwiami mojego mieszkania, właściwie teraz to było ich mieszkanie,
i zadzwoniłam. Natychmiast rozległy się kroki i drzwi otworzyła mi
Aniela ze słuchawkami na uszach. Kiwała głową i machała rękoma
w rytm muzyki, której nie słyszałam, więc wyglądało to dosyć
kuriozalnie. Machnęłam jej ręką i powiedziałam „dzień dobry”, a potem