o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

Wyszłam z przedszkola i wolnym krokiem poszłam w stronę domu, do
ostatniego metra mając nadzieję, że on idzie za mną. Pamiętam tamtą
sobotę i niedzielę. Znów w radiu śpiewali piosenki o mnie, o tym, że
uciekł skoro świt i potem był wstyd. Właśnie tak się czułam. Wstydziłam
się tego wrażenia bliskości, zakochania wręcz, wybuchu uczuć do
człowieka, którego widziałam przez dwie godziny. Te endorfiny
wybuchły w przestrzeń kosmiczną i nie zostały złapane, rezonans uciekł
w eter, a moja miłość zamarzła w styczniowy poranek. Cały czas
powtarzałam sobie, że nie ma się czego wstydzić, bo te wszystkie
uczucia, to zakochanie, były głęboko we mnie, nie wyszły ani na chwilę
na światło dzienne, nikt nie widział, nikt nie słyszał. On też nie. „Nie
zorientował się, że ja się zakochałam”, powtarzałam sobie. Nic nie wie,
nie będzie się ze mnie śmiał, nie pozna mnie na ulicy. Może kiedyś
przyjdzie znów po Kacpra, wtedy kiwniemy do siebie głową
i wymienimy porozumiewawcze spojrzenia. Bo nic nie było i nie ma
w ogóle o czym myśleć. Sobotę jakoś przetrwałam. W niedzielę matka
ciągnęła mnie na grób babci. Był styczeń, grobowiec dziadków, duma
mojej matki, był niesprzątnięty, jeszcze ktoś by zobaczył i skomentował.
Ostatnio byłyśmy tam w Wigilię, potem padał śnieg, był mróz, a matce
wypadł dysk i nie mogła się schylać. Nie zmusiła mnie, żebym sama
pojechała i posprzątała, ale przy najbliższej okazji, kiedy już mogła się
schylić i wyprostować bez większego problemu, zaczęła mi jęczeć,
żebym pojechała z nią na cmentarz. Nie chciałam, nic mnie nie
obchodziło, co będzie na tym grobie, czy wiązankę przykryje śnieg, czy
babcia i dziadek, w niebie, a jakże, nie będą cieszyć się światłem ze
zniczy. Pojechałam jednak. Uznałam, że to lepsze, niż tak siedzieć
i myśleć o swoim nieszczęściu. Pomogło, bo sprzątanie zajęło nam
prawie cały dzień, odmroziłam sobie ręce, przemokłam kompletnie
i złość na Sławka przeszła gładko w złość na matkę, jej bezmyślność
i ośli upór. Odpysknęłam, kiedy mi tłumaczyła, że też mam ją pochować
w tym samym grobie, i utyskiwała, że na pewno lampek nie będę paliła
ani kwiatków kładła, sczeźnie, zmarnuje się piękny, kosztowny grób. Na
szczęście nie słyszała tego, co mówię, mamrotała pod nosem jak to ona,
„krzywdowała sobie”. W drodze powrotnej zaproponowałam, żeby pójść
do kawiarni, wypijemy herbatę, ogrzejemy się chwilę, przecież i tak już