o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

weszły do domu, Aniela z plecakiem na ramionach, Helena z torbą na
zakupy. Ciągle się wahałam. Z jednej strony Helena nie wyglądała na
załamaną i czekającą na wiadomość ode mnie, z drugiej jednak strony
– jak miałaby wyglądać? Biec po ulicy, wyrywając sobie włosy z głowy?
W końcu zadzwoniłam. Ścisnęłam słuchawkę w dłoni, słysząc jej
jasny głos:
– Tak, Weroniko?
Wciąż nie mogłam się przyzwyczaić do tego, że ona wie, że to ja
do niej dzwonię.
– Witaj – zaczęłam. – Chciałam zapytać, co mam zrobić jutro na
obiad…
– Dzisiaj zjadłyśmy te kotlety… – padła ostrożna odpowiedź.
Ścisnęłam słuchawkę jeszcze mocniej.
– Tak się umawiałyśmy, ale ja pytam o jutro. Co byście zjadły?
– Aaa… jutro? – odetchnęła z ulgą, jakby właśnie wymyśliła, jak
się mnie pozbyć. – Jutro idziemy na obiad do mojej matki i tam pewnie
zostaniemy do niedzieli. Więc… nie kłopocz się…
Podziękowałam, powiedziałam, że się odezwę w takim razie
w poniedziałek albo gdyby się coś zmieniło, to Helena ma do mnie
zadzwonić. Życzyła mi miłego weekendu, ja im także, a potem
rozłączyłam się, ponieważ nie było już żadnego pretekstu do dalszej
rozmowy. Walczyłam chwilę ze sobą, myślałam o tym, żeby pójść do
Doroty i powiedzieć jej prawdę o Helenie i o tym, co przeżywam, ale
w końcu się nie zdecydowałam. Wzięłaby mnie albo za kretynkę, albo
zaczęłaby dowodzić, że miała rację, nie powinnam była wynajmować tak
tanio mieszkania, a nawet jeśli, to w żaden sposób nie wchodzić
w relację. To chore, być może nawet dodałaby to słowo, uzależniasz się
od tych ludzi, jakby byli twoimi dziećmi czy jakąś tam rodziną,
tymczasem to obcy.
Nie wiem, jakim cudem udało mi się wytrwać do poniedziałku.
Obserwowałam je przez swoje okno i wiem, że nie były u matki Heleny.
Widziałam, że wychodziły tylko raz, po obiedzie w sobotę, na spacer.
Szły wolnym krokiem, obie w towarzystwie jakiejś kobiety, która miała
identyczną sylwetkę jak Helena i podobne gesty. Ten sam kolor włosów
upewnił mnie, że to jej matka. A więc Helena z Anielą nie były jej