o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

wybrałam się tam na zakupy. Niestety, nie musiałam dziś gotować dla
Heleny i Anieli, wcześniej ustaliłyśmy, że rozmrożą kotlety mielone,
które usmażyłam wcześniej, i zjedzą z buraczkami. Najwcześniej
mogłam zajść do Heleny pojutrze, ale w sumie nie wiedziałam, czy nie
powinnam wcześniej się odezwać. To znaczy bardzo chciałam, ale coś
mi mówiło, że ona sama musi wykazać inicjatywę.
Dorota siedziała w sklepie jak zwykle sama i czytała lokalną
gazetę.
– Zobacz! – Pokazała mi jakiś artykuł. – Robią nam tu
oczyszczalnię ścieków.
– Naprawdę? – spytałam obojętnym tonem. Ścieki nic mnie nie
obchodziły. Mogły wlewać się do mojego domu, a nie zauważyłabym
tego.
– To jakiś skandal! – dowodziła, dźgając pulchnym palcem
w gazetę. Jej ręka nagle zaczęła przypominać ciasto. Palce puchły
w moich oczach. Przestraszyłam się, bo jej twarz też zwiększała swoją
objętość, a głos stawał się coraz niższy i przypominał głosy z płyt
o zwolnionych obrotach. Patrzyłam z przerażeniem, jak zamieniała się
w jakąś potworną papkę ciastowatego mięsa. Zasłoniłam oczy dłońmi
i krzyknęłam głośno.
– Co się stało? – usłyszałam jej przerażony głos, nieco
zachrypnięty, ale zupełnie wyraźny.
Zmusiłam się do odsłonięcia oczu i otworzyłam powieki. Dorota
wyglądała normalnie. Miała tylko nieco zdumioną minę.
– Źle się czujesz? – zapytała z troską.
Rzeczywiście źle się czułam. W moim ciele kłębiły się robaki.
Czułam je w środku, jak chodzą mi po wnętrznościach. Ale nie mogłam
jej tego powiedzieć.
– Rzeczywiście nie najlepiej – potwierdziłam. – Strułam się czymś
chyba. Żołądek przewraca mi się na drugą stronę. Masz może aspirynę?
– Aspirynę? – spytała z niedowierzaniem. – Jak masz biegunkę
i wymiotujesz, to na pewno nie powinnaś brać aspiryny. Masz tu miętę.
A jak nie przejdzie, musisz iść do lekarza.
– Nie cierpię lekarzy – powiedziałam zgodnie z prawdą. – Na
pewno przejdzie. Dziękuję. Ile ci płacę?