o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

motyle, krople potu spływały po plecach. Byłam zrozpaczona.
Jednocześnie zdałam sobie sprawę z tego, że przyjęłam rolę mądrej
matki, która chwilowo ustępuje rozhisteryzowanemu dziecku. Moja
córka Helena pyskowała mi i buntowała się przeciwko mojej mądrości,
a ja wyszłam z tego sporu z twarzą. Helena przemyśli to, co powiedziała,
i odezwie się do mnie. Nie musi przepraszać, a nawet nie chciałabym,
żeby przepraszała, tylko żeby przyszła i przyznała, że nie miała racji,
niepotrzebnie się uniosła. Słowo „przepraszam” czasami nie ma
wielkiego znaczenia, jest wydmuszką, pustym frazesem, który ma na
celu uśpienie czujności rodzica. To rozmowa jest kluczem do
przebaczenia, wyjaśnienia sobie wszelkich wątpliwości, które nami
targają. Pochylenie się nad problemami matki i dziecka zaczyna się od
słowa, a kończy wybaczeniem. Nie trzeba przepraszać. Nie trzeba
stosować kar. To, że wyszłam, było upomnieniem, nie chciałam Heleny
ani urazić, ani napiętnować. To ona chciała mnie wrzucić do jednego
worka ze swoją matką, zmusić do podjęcia pewnych czynności,
tymczasem ja byłam lepszą matką niż jej własna. Zrozumie to, jeśli tylko
pomyśli spokojnie. Ten spokój i dystans to był mój dar dla niej.
Oczywiście istniało pewne ryzyko, że odwróci się ode mnie, ale miałam
nadzieję, że tak się nie stanie.
W domu długo siedziałam przy telefonie po ciemku, od czasu do
czasu patrząc najpierw w jej jasne okno kuchenne, a potem w ciemną
szybę. To dobrze, wmawiałam sobie, że poszła spać przed dwudziestą
pierwszą. To znaczy, że była wzburzona. Kiedyś powiedziała mi, że
wszelki stres odsypia. Taka była już jako dziecko. Każdy gorszy stopień
powodował u niej senność. Kiedy dorosła, spała przed rozprawami albo
po szczególnie wyczerpujących posiedzeniach. Potrafiła nawet
zdrzemnąć się w pracy, tak żeby nikt nie zauważył. Drzemka była dla
niej regenerująca. Kiedy się budziła, wiedziała, jak powinna postąpić,
jak rozmawiać z klientem czy jakie podjąć czynności zawodowe.
Liczyłam, że następnego dnia obudzi się i zadzwoni z wyjaśnieniem, ale
była dziesiąta rano, a telefon milczał jak zaklęty. Potrzebuje więcej
czasu, pomyślałam, muszę być cierpliwa i pozwolić jej działać. Nie
mogę przyspieszać jej decyzji. Zadzwoniłam do domu do Doroty, żeby
się z nią naradzić. Jej matka powiedziała mi, że znajdę ją w sklepie, więc