o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf
Share Embed Flag
Download ePaper

o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

patrykzuzia
04.06.2014 Views

Umiałam raz podjąć decyzję i zaczynam się wahać, zwalać na innych swoje problemy… – Radzisz się – pocieszałam ją. – To normalne… Już sama nie wiedziałam, czy ona potrzebuje więcej kija czy marchewki. – Sama mówiłaś, żebym podjęła własną decyzję… – Co nie zmienia faktu, że możesz się radzić bliskich…. Poznać ich opinię – tłumaczyłam. – Ale nikt nie może wziąć za ciebie odpowiedzialności. To twoje życie i ty musisz zadecydować… Skończyła opatrywać palec. Na blacie kuchennym walały się rozpakowane opatrunki, plaster i woda utleniona. Obok zobaczyłam kilka kropli krwi. Krew Heleny mnie wzruszyła. Coś z jej serca, ciepłego, bliskiego i miłego, miałam na wyciągnięcie ręki. Poszła do łazienki, usłyszałam szum wody. Co myła? Opatrunek? Nie powinien być moczony. Rękę z krwi? Dotknęłam palcem czerwonej kropelki na blacie, a potem posmakowałam czubkiem języka. Była słodkawa i mdła. Starłam szybko krew, pochowałam nieużywane opatrunki i wyrzuciłam zużyte opakowania. – Sama widzisz – powiedziała, kiedy wróciła. – Nie wiem, czego chcę… Co gorsza, nie wiem, czego nie chcę… – To przemyśl sprawę po raz kolejny i przestań chować głowę w piasek! – podniosłam ton. – I może lepiej byłoby, żebyś wyegzekwowała od córki przynajmniej podstawowe zasady dobrego wychowania! – Mam ją tu zawołać i zmusić do sprzątania? – spytała. – Skąd ty wiesz, jak się wychowuje dzieci? Może przemawia przez ciebie doświadczenie przedszkolanki? Bo własnych dzieci przecież nie masz… Rzuciła mi to w twarz jak policzek, ale ja udawałam, że prowadzimy wciąż merytoryczną dyskusję. – Nie trzeba zabić, żeby zagrać zbrodniarza, nie trzeba mieć dzieci, żeby widzieć, jak bardzo sobie nie radzisz z córką… Wygłosiłam to spokojnie i wyszłam z kuchni. Potem powoli ubrałam się i opuściłam mieszkanie. Pilnowałam, żeby nie trzasnąć drzwiami. Ręce, trzęsące mi się odrobinę po lekarstwach, jakie czasem brałam, teraz drgały mi jak w konwulsjach. W środku mnie trzepotały się

motyle, krople potu spływały po plecach. Byłam zrozpaczona. Jednocześnie zdałam sobie sprawę z tego, że przyjęłam rolę mądrej matki, która chwilowo ustępuje rozhisteryzowanemu dziecku. Moja córka Helena pyskowała mi i buntowała się przeciwko mojej mądrości, a ja wyszłam z tego sporu z twarzą. Helena przemyśli to, co powiedziała, i odezwie się do mnie. Nie musi przepraszać, a nawet nie chciałabym, żeby przepraszała, tylko żeby przyszła i przyznała, że nie miała racji, niepotrzebnie się uniosła. Słowo „przepraszam” czasami nie ma wielkiego znaczenia, jest wydmuszką, pustym frazesem, który ma na celu uśpienie czujności rodzica. To rozmowa jest kluczem do przebaczenia, wyjaśnienia sobie wszelkich wątpliwości, które nami targają. Pochylenie się nad problemami matki i dziecka zaczyna się od słowa, a kończy wybaczeniem. Nie trzeba przepraszać. Nie trzeba stosować kar. To, że wyszłam, było upomnieniem, nie chciałam Heleny ani urazić, ani napiętnować. To ona chciała mnie wrzucić do jednego worka ze swoją matką, zmusić do podjęcia pewnych czynności, tymczasem ja byłam lepszą matką niż jej własna. Zrozumie to, jeśli tylko pomyśli spokojnie. Ten spokój i dystans to był mój dar dla niej. Oczywiście istniało pewne ryzyko, że odwróci się ode mnie, ale miałam nadzieję, że tak się nie stanie. W domu długo siedziałam przy telefonie po ciemku, od czasu do czasu patrząc najpierw w jej jasne okno kuchenne, a potem w ciemną szybę. To dobrze, wmawiałam sobie, że poszła spać przed dwudziestą pierwszą. To znaczy, że była wzburzona. Kiedyś powiedziała mi, że wszelki stres odsypia. Taka była już jako dziecko. Każdy gorszy stopień powodował u niej senność. Kiedy dorosła, spała przed rozprawami albo po szczególnie wyczerpujących posiedzeniach. Potrafiła nawet zdrzemnąć się w pracy, tak żeby nikt nie zauważył. Drzemka była dla niej regenerująca. Kiedy się budziła, wiedziała, jak powinna postąpić, jak rozmawiać z klientem czy jakie podjąć czynności zawodowe. Liczyłam, że następnego dnia obudzi się i zadzwoni z wyjaśnieniem, ale była dziesiąta rano, a telefon milczał jak zaklęty. Potrzebuje więcej czasu, pomyślałam, muszę być cierpliwa i pozwolić jej działać. Nie mogę przyspieszać jej decyzji. Zadzwoniłam do domu do Doroty, żeby się z nią naradzić. Jej matka powiedziała mi, że znajdę ją w sklepie, więc

Umiałam raz podjąć decyzję i zaczynam się wahać, zwalać na innych<br />

swoje problemy…<br />

– Radzisz się – pocieszałam ją. – To normalne…<br />

Już sama nie wiedziałam, czy ona potrzebuje więcej kija czy<br />

marchewki.<br />

– Sama mówiłaś, żebym podjęła własną decyzję…<br />

– Co nie zmienia faktu, że możesz się radzić bliskich…. Poznać ich<br />

opinię – tłumaczyłam. – Ale nikt nie może wziąć za ciebie<br />

odpowiedzialności. To twoje życie i ty musisz zadecydować…<br />

Skończyła opatrywać palec. Na blacie kuchennym walały się<br />

rozpakowane opatrunki, plaster i woda utleniona. Obok zobaczyłam<br />

kilka kropli krwi. Krew Heleny mnie wzruszyła. Coś z jej serca,<br />

ciepłego, bliskiego i miłego, miałam na wyciągnięcie ręki. Poszła do<br />

łazienki, usłyszałam szum wody. Co myła? Opatrunek? Nie powinien<br />

być moczony. Rękę z krwi? Dotknęłam palcem czerwonej kropelki na<br />

blacie, a potem posmakowałam czubkiem języka. Była słodkawa i mdła.<br />

Starłam szybko krew, pochowałam nieużywane opatrunki i wyrzuciłam<br />

zużyte opakowania.<br />

– Sama widzisz – powiedziała, kiedy wróciła. – Nie wiem, czego<br />

chcę… Co gorsza, nie wiem, czego nie chcę…<br />

– To przemyśl sprawę po raz kolejny i przestań chować głowę<br />

w piasek! – podniosłam ton. – I może lepiej byłoby, żebyś<br />

wyegzekwowała od córki przynajmniej podstawowe zasady dobrego<br />

wychowania!<br />

– Mam ją tu zawołać i zmusić do sprzątania? – spytała. – Skąd ty<br />

wiesz, jak się wychowuje dzieci? Może przemawia przez ciebie<br />

doświadczenie przedszkolanki? Bo własnych dzieci przecież nie masz…<br />

Rzuciła mi to w twarz jak policzek, ale ja udawałam, że<br />

prowadzimy wciąż merytoryczną dyskusję.<br />

– Nie trzeba zabić, żeby zagrać zbrodniarza, nie trzeba mieć dzieci,<br />

żeby widzieć, jak bardzo sobie nie radzisz z córką…<br />

Wygłosiłam to spokojnie i wyszłam z kuchni. Potem powoli<br />

ubrałam się i opuściłam mieszkanie. Pilnowałam, żeby nie trzasnąć<br />

drzwiami. Ręce, trzęsące mi się odrobinę po lekarstwach, jakie czasem<br />

brałam, teraz drgały mi jak w konwulsjach. W środku mnie trzepotały się

logo

products

Resources

Company

Terms of service
Privacy policy
Cookie policy
Cookie settings
Imprint
Change language
Made with love in Switzerland
© 2024 Yumpu.com all rights reserved

Hooray! Your file is uploaded and ready to be published.

Saved successfully!

Ooh no, something went wrong!