o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

i gotowanie, komponowałam posiłki pełnowartościowe pod względem
witamin i składników odżywczych, tanie i zdrowe. Podałam Anieli
pierogi, chociaż korciło mnie, żeby jej powiedzieć, że ktoś, kto ma
dwanaście lat i dwie zdrowe ręce, może obsłużyć się sam. My z Heleną
jadłyśmy w milczeniu, od czasu do czasu rzucając uwagi na temat
pogody i miękkości ciasta pierogowego. Wreszcie Anielka poszła,
tradycyjnie zostawiwszy talerz na stole. Nie powiedziała nawet
„dziękuję”. Helena popatrzyła za nią chwilę, poczekała, aż rozległo się
trzaśnięcie drzwi, spokojnie dokończyła ostatni pierożek i krzyknęła:
– Aniela!
Muzyka w pokoju ucichła, drzwi trzasnęły, a w progu kuchni
pokazała się naburmuszona dziewczynka.
– Nie zapomniałaś o czymś? – spytała Helena ostrym tonem. Ja nie
ruszałam się z miejsca i nie patrzyłam na dziewczynę.
– E? – Skrzywiła się Anielka. – Niby co?
– Niby to – powiedział dobitnie jej matka – że odchodzisz od stołu,
nie zapytawszy się, czy możesz, zanim wszyscy zjedliśmy. Oraz to, że
nie odnosisz po sobie talerza do zlewu.
Aniela bez słowa podeszła do stołu, wzięła talerz i wstawiła go do
zlewu.
Helena obserwowała te poczynania jawnie, ja spod oka.
Żałowałam, że zostałam. Ta scena wyraźnie była przeznaczona dla mnie.
Helena w taki tani sposób demonstrowała, że potrafi postawić na swoim.
Aniela wracała do siebie przygarbiona i powłócząca nogami.
– Aniela! – rozległ się ponownie głos Heleny.
– Co? – burknęła, wzruszając ramionami. Potem dopiero powoli się
odwróciła. Posłała mi spojrzenie pełne pretensji. Wyraźnie nie
akceptowała mojej obecności u nich na obiedzie.
Spojrzałam na nią. Miała oczy Sławka, taką samą oprawę. Czy to
możliwe, żeby to było dziełem przypadku?
– Szklanka… Czy o każdym naczyniu mam mówić oddzielnie?
Dziewczyna posłała mi nienawistne spojrzenie. Potem wzięła
szklankę do ręki i odwróciła się w kierunku zlewozmywaka.
Dostrzegłam zwężenie źrenic, potem nieznaczne rozchylenie palców
i szklanka wysunęła jej się z ręki.