o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

lat?
Nie chciałam, żeby zrobiła mi to samo co Carmen, a najwyraźniej
Helena właśnie taki miała zamiar.
– Pamiętaj, żeby to była twoja własna decyzja. Nic nie jest ważne
oprócz tego, co ty czujesz i uważasz.
Usiadłam przy stole i popatrzyłam na nią. Zawsze zaczynała takie
rozmowy przed jedzeniem, kiedy wychodziłam, bo wciąż rzadko
jadałam z nimi obiema. Jakby chciała mnie sprawdzić czy sprowokować,
żebym potwierdziła, jaka jest dla mnie ważna.
– Nie potrzebujesz rady, tym bardziej mojej… – zaczęłam.
– Właśnie potrzebuję – przerwała mi. – Marzę o tym, żeby ktoś mi
kazał zrobić to czy tamto… Ktoś, kto wie, co jest dla mnie dobre…
– Tak. – Kiwnęłam głową. – Podporządkujesz się, a potem
będziesz miała pretensje do tej osoby. Zniszczysz siebie i ją żalami…
– Dlaczego mówisz: „ją”? Masz na myśli moją mamę? – Wzięła
sobie pieroga, mimo że nie zawołała Anieli. Zawsze miała zasadę, że
najpierw wszyscy siadają do stołu, a potem zaczyna się jedzenie.
– A nie mówisz o niej? – spytałam. Wzięłam z szafki dodatkowy
talerz i usiadłam przy stole. Nałożyłam sobie trzy pierogi i polałam je
cebulką przysmażoną na maśle. Ja także nie zawołałam Anieli.
– A o kim?
– Mówię o tobie. – Jadła pieroga, krojąc go na mikroskopijne
kawałki nożem i widelcem. – Wiesz o mnie bardzo dużo. Nie jesteś moją
matką, więc nie chcesz załatwić żadnych „swoich” spraw, kładąc na
szalę moje poczucie bezpieczeństwa czy szczęście. Powiedz mi, co mam
zrobić…
– A ty mnie posłuchasz? – spytałam, przyglądając się jej uważnie.
To była tania prowokacja. Chciała mnie sprawdzić, jak daleko się
posunę, jak bardzo mi zależy na jej osobie. Wyczułam to.
– Posłucham… – Kiwnęła głową.
Do kuchni weszła Aniela. Trochę się zdziwiła, widząc mnie przy
stole. Czasami z nimi jadałam, ale zwykle w niedzielę, w dzień
powszedni rzadko. Zapowiadałam się zresztą, jak gość, bardzo dbałam
o takie pozory. Rozliczałam się też z pieniędzy sumiennie, nie
przekraczałam ustalonej sumy tysiąca złotych miesięcznie na zakupy