o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

przedszkola, ale mały podkręcił główką. Potem próbowałam dopytać,
czy był u Sławka w domu, ale tego też się nie dowiedziałam. W końcu
Kacper wyrwał się z mojego uścisku i poszedł rozrabiać w kąciku
z samochodzikami. Odebrała go matka o 16.30. Uśmiechnęła się do
mnie, a ja odwzajemniłam uśmiech, sądząc, że może rano była nie
w formie, ale teraz coś mi powie, ale ona powiedziała synkowi, żeby
wkładał buty i wyszli. Tym lepiej, pomyślałam, pójdziemy tylko we
dwoje, może do jakiejś kawiarni, będzie zupełnie inaczej niż wczoraj,
chociaż podobne odczucia i mróz jeszcze większy. Punktualnie o 17.00
zamknęłyśmy z Kryśką przedszkole, pożegnałyśmy się i dziarsko
pomaszerowałam tą samą ścieżką co wczoraj, mimo że do domu miałam
w zupełnie inną stronę. Czekałam na kroki za sobą, głos: „Weronika,
czekaj!…”, ale nic takiego się nie stało. Nie przyszedł. Bolesną prawdę
uświadomiłam sobie jakieś sto metrów od jego domu. Nie przyszedł do
mnie. Tamten spacer był magiczny tylko dla mnie, był pewien rezonans
albo może pomyliłam go z trzaskającym mrozem, z dźwiękiem
skrzypienia śniegu pod butami. Honor nie pozwalał mi pójść pod samą
klatkę i tam stanąć. Było strasznie zimno, dusza mnie bolała, płakać mi
się chciało, a i nie wiedziałam przecież, gdzie on dokładnie mieszka, nie
przyszło mi do głowy sprawdzić adresu Kacpra, chociaż wtedy
mogłabym tylko przypuszczać, że skoro Kacper mieszka, dajmy na to,
pod dwudziestką, to Sławek pod numerem dziewiętnaście, dwadzieścia
jeden, dwa, trzy, a może piętro niżej czy wyżej. Przecież nie mogłam
pukać do ludzi i ich niepokoić jak ostatnia idiotka. Żal i zimno ściskały
mi tyłek obleczony w cienką bieliznę. Powzdychałam trochę, ale
przypomniałam sobie na koniec, że jestem szarą myszą, której nikt nie
chce, i poszłam do domu. Noc przepłakałam, ale następnego dnia wraz
z nadejściem świtu znów miałam nadzieję, znów włożyłam
peweksowską spódnicę i bluzkę z rękawami z przezroczystego
materiału. Kacpra odprowadziła matka i ona go odebrała, o 16.30. Nawet
nie wypytywałam specjalnie dziecka, bo i tak na niewiele by się to zdało.
Powiedziałam wprawdzie: „Pozdrów wujka Sławka”, ale co się
z czterolatkiem dogadasz, nie mam pojęcia, czy powtórzył, a nawet jeśli,
to przecież „wujek Sławek” nie musi lecieć i osobiście mi dziękować za
pozdrowienia. W piątek straciłam nadzieję, że go kiedykolwiek zobaczę.