o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

żeby były równie błyszczące jak w dniu, kiedy pierwszy raz zostały
wyryte i pokryte złotem. Wydaje się, że nie mieli żadnego wpływu na to,
jaki był Sławek. Pomyślałam o teściach i uświadomiłam sobie, że nie
widziałam ich od lat. Nie pytałam także moich rodziców, czy wiedzą, co
u nich słychać. Jak znam moją matkę oraz ojca, to pewnie wstydzili się
ich odwiedzać i podtrzymywać kontakty. Za życia Sławka spotykaliśmy
się dwa razy do roku na rodzinnych uroczystościach, po jego śmierci
i stypie nie odbyło się właściwie żadne spotkanie. Przez pierwsze lata
w czasie świąt przyjmowałam zaproszenie na herbatkę, nigdy na Wigilię,
tę spędzałam sama, uparcie płacząc i oglądając nasze wspólne zdjęcia.
Chodziłam do teściów w pierwszy dzień świąt, wypijałam herbatę
i jadłam ciasto. Pytali, jak sobie radzę, a ja mówiłam szczerze, że nie
radzę sobie, ale nie chcę o tym rozmawiać. Nie rozmawialiśmy zatem na
żadne „głębsze” tematy, właściwie w ogóle nie rozmawialiśmy. Nie było
więc żadnego sensu w tych spotkaniach. Po trzech, czterech latach
umarły śmiercią naturalną. A potem, ujmując sprawę skrótowo,
załamałam się zupełnie i moi rodzice wstydzili się spotykać z teściami
nawet przy grobie Sławka. Na pierwszego listopada palili świeczki
bladym świtem, wszystko po to, żeby przypadkiem nie spotkać teściów
i nie być zmuszonym do niezręcznego milczenia albo niezręcznych
pytań, na które nie ma dobrych odpowiedzi.
Już wiedziałam, jak powinnam postępować z Heleną. Nie można
jej było namawiać czy przekonywać. To tylko kwestia czasu, kiedy
odrzuci wszystkich, którzy dobrze jej radzili. Nie chciałabym, żeby po
raz kolejny zaczynała od nowa, tym razem beze mnie. Nie mogłam jej
stracić tak, jak straciłam Carmen. Kiedy myślałam o tej czarnowłosej
personifikacji życia, zawsze łzy kręciły mi się pod powiekami. Nie tyle
z tęsknoty za nią, była przecież Helena, ale z przekonania, że Carmen
swoim uporem i złą decyzją zmarnowała swoje życie. Nie pozwolę
Helenie na nic podobnego.
Z przeszłością należy się rozstać nie dlatego, że była zła, lecz
dlatego, że jest martwa, to zdanie kołatało mi w głowie i powiedziałam
je od niechcenia na głos, kiedy odsmażałam pierogi. Szyła coś właśnie,
chyba urwany guzik z bluzki córki, miała na środkowym palcu
staroświecki naparstek, a igła sprawnie i szybko atakowała czerwień