o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

– Popatrzyła w bok.
Milczałam taktownie.
– Nie uwierzyłam w ani jedno słowo! – krzyknęła nieoczekiwanie.
– Ojciec był… był najmilszym człowiekiem pod słońcem! Na mnie
nigdy nie podniósł nawet głosu! To mama dała mi raz mocnego klapsa,
bo strąciłam ze stołu wazon z różami. Zrobiłam to złośliwie i matka nie
wytrzymała. Ojciec mnie wtedy zasłonił i krzyczał, że nie bije się dzieci!
– Andrzej też nie podniósł głosu na Anielę – przypomniałam jej
cicho.
– To nie może być prawda. – Pokręciła głową. – Po prostu nie
może…
Stosowała klasyczny mechanizm wyparcia. Kiedyś tłumaczył mi to
jeden lekarz. Jeśli uwierzyłaby matce, znaczyłoby to, że człowiek,
którego kochała i podziwiała, nie był tym, kim się wydawał. Natomiast
matka, która dla dobra dziecka znosiła takie, a nie inne zachowanie
męża, musiałaby w oczach Heleny stać się męczennicą, bohaterką dnia
codziennego, która wprawdzie opływa w dostatki, ale jednak żyje
w domowym piekle. Potem musiałaby zapytać sama siebie, dlaczego
matka ukrywała przed nią ten fakt. Dla pieniędzy, dla jej, Heleny,
poczucia bezpieczeństwa? A może ze strachu? Kto wie, co
odpowiedziałaby córce Zofia. Niekoniecznie prawdę. Bywa, że kobieta
boi się odejść od męża, wie, że nie znajdzie w sobie tyle siły, żeby
zacząć od początku. Wreszcie boi się, że mąż znajdzie ją i zniszczy,
cokolwiek by to znaczyło dla konkretnej kobiety. Tyle że te kobiety
oszukują same siebie, kłamią do lustra, że nie mogą opuścić swoich
dzieci, szczególnie córek, tych dziewczynek zapatrzonych w ojców.
– Jeśli to prawda, to przecież nie zmienia twojego stosunku do taty,
jego pamięci…
Odwróciła gwałtownie głowę.
– Ależ wszystko zmienia … I nie zapominaj, że matka powiedziała
mi to wtedy, kiedy ojciec nie może się już bronić. Przecież może teraz
wszystko o nim mówić, że ją bił, upokarzał albo gwałcił, a on nie
zaprzeczy…
– Ale rozmawiasz z mamą teraz. Ona zaakceptowała twoją
przeprowadzkę…