o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

możesz odejść…
– Ależ mogę – nieco ochrypłym głosem rzuciła mu w twarz.
– Właśnie to robię. Odchodzę od ciebie oraz z pracy.
– Nie podpisałem wypowiedzenia! – krzyknął.
Helena wyrwała ramię.
– Podpisałeś, tylko darłeś potem dokument. Ale ja to
odnotowałam…
– Nie masz tego wypowiedzenia. Podarłem je! – Wciąż mówił
podniesionym tonem, ale już mniej pewnie. – Jeśli nie przyjdziesz jutro
do pracy i nie będziesz wykonywała jak należy moich zleceń, to…
będzie porzucenie pracy…
Helena w tym momencie, jak mi relacjonowała, zdała sobie sprawę
z dwóch rzeczy. Po pierwsze, jak złym prawnikiem jest jej mąż, a po
drugie, jak bardzo ją do tej pory wykorzystywał.
– No cóż… – rzuciła. – Jeśli się nie dogadamy, trzeba będzie pójść
do sądu pracy.
– Helena – spróbował Andrzej. – Porozmawiajmy spokojnie. Za
mało ci daję pieniędzy? Nie masz na zakupy?
– Bijesz mnie – odparła, stojąc w drzwiach. – Żadne zakupy mi nie
pomogą pozbierać się po takim poniżeniu.
Wymaszerowała z podniesioną głową z kancelarii, zatrzymała się
chwilę przy wspólniku, przyjrzała mu się, a następnie powoli rozpięła
jedwabną bluzkę. Jeremi stał jak słup soli, Andrzej także nie mógł się
ruszyć. Ale Helena nie zamierzała kusić wspólnika widokiem
doskonałych piersi, tylko pokazać mu siniaki, jakie zrobił jej mąż,
uderzając ją w mostek oraz zadrapania na ramieniu.
– To musiało być mocne – powiedziałam z podziwem.
– Kiedy ubrałam się i wyszłam z aktami, popłakałam się na
dworze… – Pokręciła głową. – Ze strachu i napięcia. Tak się bałam. Do
tej pory się boję…
– Przecież teraz już nic nie może ci zrobić – pocieszyłam ją.
Spojrzała na zamknięte drzwi pokoju Anieli.
– Niestety, może… – Skrzywiła się. – Przynajmniej mi utrudnia.
Mam ciągle niejasną sytuację z pracą, bo takie sprawy w sądzie ciągną
się latami. Oczywiście wygram, on będzie musiał pokryć koszty procesu