o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

W dali widać było zielone palmy. Wiedziałam, że to oaza. W każdej
chwili mogłam dojść do wody i napić się tyle, ile chciałam. Siedziałam
zatem spokojnie i wystawiałam twarz do słońca. Wtedy mój wzrok padł
na oazę, która migotała w słońcu, a potem zaczęła się rozmazywać
i zniknęła. Wtedy zrozumiałam, że mam do czynienia z fatamorganą
i zaczęłam krzyczeć z niepokoju, że umrę z pragnienia. Zbudził mnie
własny krzyk. Leżałam w pościeli, skołtunionej, zaplątanej w moje nogi,
z mokrą od potu piżamą i sklejonymi włosami. Kiedy wstałam, w głowie
mi się kręciło, a suchy język przywierał do podniebienia. Nie znosiłam
tego uczucia. Wypiłam trochę mięty z sokiem malinowym, bardzo
lubiłam tę mieszankę, i popatrzyłam przez okno. Heleny na pewno nie
było. Pewnie poszła do swojej kancelarii, gdzie przyjmowała klientów,
wreszcie samodzielna, niezależna od męża i jego fanaberii. Powiedziała
mi, że znacznie trudniej niż z domu było odejść z pracy. O ile mąż
patrzył z ironią, jak pakuje przypadkowe rzeczy i ciągnie zapłakaną
Anielę za ręce do drzwi, to odejście ze wspólnej kancelarii było
karkołomnym przedsięwzięciem. Na szczęście mąż zadbał, żeby Helena
była wyłącznie pracownikiem w firmie. Nie była nawet zastępcą pana
i władcy. Mogła zatem złożyć podanie o rozwiązanie umowy o pracę.
Zrobiła to, następnego dnia z triumfem wręczyła mu wypowiedzenie
i przeżyła chwilę uniesienia, kiedy dostrzegła w jego wzroku cień
strachu.
– Będziesz musiał sam wziąć się do roboty albo zatrudnić inną
frajerkę – powiedziała spokojnie i wróciła do swojego pokoju, gdzie
powoli, niczym w amerykańskich pismach, porządkowała biurko.
– Podpisałem. – Położył przedarte na cztery części wymówienie
i z uśmieszkiem wrócił do swojego pokoju.
Helena westchnęła i wydrukowała kolejne podanie. Na pierwszym
odnotowała, że nie zostało przyjęte, a tak naprawdę podarte przez
pracodawcę o godzinie 9.45. Z kolejnym podaniem poszła o 9.50, a kilka
minut później Andrzej położył przedarte kartki na jej biurku. Taka gra
powtórzyła się jeszcze kilkanaście razy. Helena z cierpliwością anioła
drukowała wymówienia, opatrując je kolejną godziną, a Andrzej kładł
podpisane i przedarte podanie na jej biurku. Po piętnastu próbach uznała,
że dość. Wzięła piętnaście czystych kartek i na każdej wkleiła przedarte