o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

adio ryczy!” Nic mnie nie obchodziło. Zatroszczyłam się tylko
o staranny przyodziewek na dzień jutrzejszy, bo przecież Sławek na
pewno przyjdzie pod przedszkole, i poszłam spać, snując marzenia
o naszym wspólnym życiu i tym, ile dzieci będziemy mieli. Chciałam od
razu dwójkę, najlepiej bliźniaki, albo rok po roku, najpierw chłopczyka,
potem dziewczynkę, chociaż było mi wszystko jedno, byle dziecko
zdrowe było. Potem jakieś dwa lata przerwy i jeszcze jedno, no, może
gdyby się okazało, że jednak ciężko, to trzy lata. Ale na pewno trzecie
dziecko, a po jakichś dziesięciu latach, kiedy te pierwsze już będą
nastolatkami, wtedy jeszcze jedno, na deser, na starość, dla radości
naszych oczu. Zasnęłam, pchając wózek z bliźniakami, w ciąży z trzecim
dzieckiem, kiedy zegar z kukułką wybijał trzecią nad ranem. Następnego
dnia otworzyłam oczy o szóstej, szybko wstałam, ubrałam się
w najlepszą spódnicę, bluzkę od ciotki Katarzyny i pobiegłam do
przedszkola. Miałam pewną nadzieję, że on będzie czekał od rana.
Nawet zastanawiałam się, czy nie zrejteruję i nie opuszczę pracy, żeby
z nim pobyć, ale Sławka nie było. Naturalnie, uspokoiłam się nieco,
przecież i on ma pracę. Na pewno przyjdzie o 17.00. Z tego wszystkiego
zapomniałam, że w środy pracowałam od 7.00 do 14.00. Zamiast jednak
wyjść do domu, powiedziałam koleżance Kryśce, że w domu rury pękły,
zimno jest okropnie i nie chce mi się wracać do tej lodówki. Rury zresztą
pękały zwykle zimą z częstotliwością większą niż „bardzo często”, więc
mogłam nawet przypuszczać, że jeśli nie tego dnia, to w ciągu kilku
najbliższych pękną i kłamstwo stanie się świętą prawdą. Kryśka
pokiwała głową z pełnym zrozumieniem. W tamtych czasach to jeszcze
i światło mogli wyłączyć, a widok całego osiedla pogrążonego o 17.00
w egipskich ciemnościach nikogo nie dziwił ani nie powodował
specjalnych protestów. Siedziałam w przedszkolu jak na szpilkach,
zerkałam na Kacpra, którego przyprowadziła matka i zostawiła bez
słowa. Nie uważała, że powinna mi cokolwiek powiedzieć. Czekałam na
jakąś rozmowę, choćby kilka słów z jej strony, najbardziej na słowa, że
to on będzie odbierał Kacpra z przedszkola, ale nie rzuciła na mnie
nawet okiem. Mogłam zapytać, zreflektowałam się, kiedy już poszła.
Zamiast tego wzięłam małego na spytki, ale dziecko nie było specjalnie
rozmowne. Pytałam o wujka Sławka, czy często przychodził po niego do