o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

sprawy przyziemne ogarniałam, doprawiając je trywialnością i czasem
błędami językowymi. Wszystko dla mojej muzy. Ona była wobec mnie
bardzo pobłażliwa. Słuchała moich opowieści, które tylko w części były
nieprawdziwe, i kiwała głową ze zrozumieniem.
– Naprawdę twoi rodzice chcieli, żebyś była konduktorką?
– Chcieli, żebym pracowała na kolei – powiedziałam zgodnie
z prawdą. – Nie precyzowali, co miałabym tam robić…
– Ale ty zupełnie nie pasujesz do takiego życia… – Przewracała
zielonymi oczami.
Sama to wiedziałam, dlatego zrobiłam wszystko, żeby przekonać
ojca, jak bardzo złym wyborem jest kolejarska kariera. Na szczęście nie
musiałam wiele w tym kierunku robić, ponieważ autorytet ojca, niejaki
Wieczorek, sam stwierdził, że nie bardzo pasuję do munduru i czapki
z daszkiem. Dowiedziałam się, jak wygląda ten Wieczorek. W piątek
pojechałam do ojca do pracy. Miałam dobry pretekst, pomoc
w przyniesieniu ubrań służbowych do prania. Nie wiem, dlaczego
fabryka nie prała ojcowskich fartuchów, może i prała, ale tatuś wolał
przywozić je do domu, gdzie pod suchym okiem matki nabierały
błyszczącej szarości zamiast matowej albo głębokiego granatu zamiast
ciemnoniebieskiej płowości. Ojciec umiałby poradzić sobie sam
z dwoma fartuchami, ale często utyskiwał, że mu nie pomagam, nie
interesuję pracą, która daje mi chleb i tym podobne. Postanowiłam zatem
wykorzystać ten pretekst i przejechać się do Huty Luchini. Miałam
szczęście, ponieważ Wieczorek pracował „na wjeździe” i właśnie
siedział znudzony, czytając „Express Wieczorny”. Pozwoliłam mu
obserwować przez piętnaście minut plującą wokoło dziewuchę, która
chodziła, zamiatając nogami i gadała do siebie. Widziałam wyraźnie, że
mnie obserwował z dezaprobatą. Potem wyraził zdumienie, kiedy
zobaczył, czyją córką jestem. Miałam go w kieszeni, jeśli tylko nie
uznałby, że technikum kolejarskie zdoła mnie utemperować.
Najwyraźniej jednak pomyślał, że będę zakałą tej szlachetnej
społeczności i odradził ojcu ubieranie mnie w mundur. Ojciec nie miał
pojęcia dlaczego, ale uwierzył Wieczorkowi, że mi z oczu pociąg nie
wyjeżdża i dał spokój. Dzięki temu znalazłam się w liceum
ogólnokształcącym. Tyle że nastąpiło coś w rodzaju przekleństwa