o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf
Share Embed Flag
Download ePaper

o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

patrykzuzia
04.06.2014 Views

na swoje wygodne obuwie, nieco rozczłapane i ze śladem wystającego halluksa na obu stopach. – Co najwyżej osoba, która rozkładała mięso na sklepie. – Nie mówi się „na sklepie” – machinalnie odpowiedziała Helena i jeszcze bardziej pochyliła głowę. – To było tylko dziesięć złotych. Mój błąd w dodatku. Może nie warto było ryzykować, że komuś stanie się krzywda. Nie wytrzymałam i stanęłam na środku chodnika, tamując ruch za mną. Jakiś młody człowiek ze słuchawkami na uszach odbił się od moich pleców i zamiast powiedzieć „przepraszam”, podniósł ręce w geście, jakby się poddawał. Może myślał, że pod płaszczem chowam broń. – Po prostu zwróci uwagę komuś, żeby nie kładł starego towaru. – Prawie się zdenerwowałam. – Myślisz, że to przypadek? Przecież oni codziennie wciskają ludziom przeterminowany towar. Pięć osób na dziesięć zwraca. Ale pięć uda się ludziom wcisnąć. Nie przychodzą, nie robią awantur i nie żądają pieniędzy, bo szkoda im na to czasu… – Jakie pięć osób? – zapytała, a mnie opadły ręce. – Sądzisz, że ludzie z gruntu są nieuczciwi? Nie wiedziałam, czy ludzie rodzili się obarczeni genem nieuczciwości. Niektórzy pewnie tak. Dziad z pradziadem kombinowali, w spermie przekazywali gen kombinatorstwa swoim synom i wnukom. Ci łączyli go z genami mamusiek i babć, które robiły przysługi pani Jasi czy pani Zdzisi, żeby dostać lepszy towar albo po obniżonej cenie, albo chociaż tak zwany cynk. Niektórzy może i przychodzili na świat nieskalani nieuczciwością. Ale kto ich uchroniłby od skalania głupotą, bezmyślnością, każącą im przyjmować świat takim, jakim on jest? Stąd tylko prosta droga do nieuczciwości. Tak uważałam. – Na pewno są uczciwi, Helenko – powiedziałam ugodowo, bo nie chciało mi się niczego jej tłumaczyć. – Tyle że w takich sklepach ludzie są zmuszani do pewnych praktyk, które niestety nie są do końca etyczne… Tyle chyba mogła zrozumieć, ale ona nie, dalej paplała swoje nawiedzone tezy, których słuchałam wybiórczo, kiwając pokornie głową. – Ja wierzę, że ktoś zrobił to przez pomyłkę – zakończyła wreszcie te wywody, na szczęście, bo już mi się zbierało na wymioty. – I chciałam

dziś zrobić obiad, żeby cię nieco odciążyć, i patrz… – kajała się. Nic nie powiedziałam, pokiwałam tylko głową energicznie, że doceniam to, a kiedy weszłyśmy do mieszkania, zaproponowałam, że sama szybciutko usmażę kotlety, bo zaraz, za chwilę Anielka wróci do domu, a Helena, zanim się za coś zabrała, mijały całe wieki. Zgodziła się łatwo i poszła do sypialni przebierać się w strój domowy. To też była jednak z rzeczy, która mnie w Helenie zachwycała. Widziałam dużo filmów przedwojennych i tam bohaterowie przebierali się do kolacji. Ja przebierałam się jedynie w ubranie odpowiednie do pogody, do głowy by mi nie przyszło w innym stroju jadać śniadanie, a w innym kolację. Ale nie Helena. Ona wracała z pracy i zdejmowała jedwabne, białe bluzki, pakowała je w foliowe worki i szykowała do prania. Następnie zdejmowała powoli ołówkowe spódnice, także często jedwabne albo z tak cienkiej wełny, że sprawiały wrażenie delikatnych jak jedwab i starannie wieszała na wieszaku z żabkami, a potem do szafy. Przedtem je oglądała, czy nie mają zagniecenia albo jakiej plamki. Nigdy nie miały. Helena nie gniotła rzeczy. Nie wiem, czy nie siadała w autobusach i tramwajach. Nawet jeśli podróżowała na stojąco, to przecież musiała siadać w swoim biurze przed komputerem albo ostatecznie na kanapie dla interesantów. W jaki zatem sposób szła przez życie bez jednej plamki na ubraniu czy choćby zagniecenia? Pierwszy raz, kiedy zobaczyłam ją przebierającą się, nie mogłam się powstrzymać i patrzyłam na nią z ukrycia. Zdjęła bluzkę, potem spódnicę i po wykonaniu rytuałów z wieszaniem stanęła naprzeciw okna. Była cieniem spowitym w białą halkę. Stała boso, w pończochach, ręce miała swobodnie ułożone wzdłuż ciała. Jasna głowa odznaczała się na tle nieba w poświacie. Stała tak dłuższą chwilę. Nie umiałam oderwać wzroku, odejść, opuścić tej wąskiej szpary, przez którą ją widziałam. Moje patrzenie miało wymiar niemal erotyczny. Zachwyt był większy niż sympatia, jaką do niej odczuwałam, większy niż współczucie, jakie do niej czułam. Nawet pogarda dla jej naiwności nie zdołała przesłonić mi piękna tej postaci. Drgnęłam wtedy i aż się spociłam, ponieważ bałam się, że ona może mnie usłyszeć i zdemaskować. Musiałam stać przed nią bez zupełnie bez maski, bez swojego stanowczego wyrazu twarzy, dającego jej poczucie bezpieczeństwa, które przywdziewałam za każdym

dziś zrobić obiad, żeby cię nieco odciążyć, i patrz… – kajała się.<br />

Nic nie powiedziałam, pokiwałam tylko głową energicznie, że<br />

doceniam to, a kiedy weszłyśmy do mieszkania, zaproponowałam, że<br />

sama szybciutko usmażę kotlety, bo zaraz, za chwilę Anielka wróci do<br />

domu, a Helena, zanim się za coś zabrała, mijały całe wieki. Zgodziła się<br />

łatwo i poszła do sypialni przebierać się w strój domowy. To też była<br />

jednak z rzeczy, która mnie w Helenie zachwycała. Widziałam dużo<br />

filmów przedwojennych i tam bohaterowie przebierali się do kolacji. Ja<br />

przebierałam się jedynie w ubranie odpowiednie do pogody, do głowy<br />

by mi nie przyszło w innym stroju jadać śniadanie, a w innym kolację.<br />

Ale nie Helena. Ona wracała z pracy i zdejmowała jedwabne, białe<br />

bluzki, pakowała je w foliowe worki i szykowała do prania. Następnie<br />

zdejmowała powoli ołówkowe spódnice, także często jedwabne albo<br />

z tak cienkiej wełny, że sprawiały wrażenie delikatnych jak jedwab<br />

i starannie wieszała na wieszaku z żabkami, a potem do szafy. Przedtem<br />

je oglądała, czy nie mają zagniecenia albo jakiej plamki. Nigdy nie<br />

miały. Helena nie gniotła rzeczy. Nie wiem, czy nie siadała<br />

w autobusach i tramwajach. Nawet jeśli podróżowała na stojąco, to<br />

przecież musiała siadać w swoim biurze przed komputerem albo<br />

ostatecznie na kanapie dla interesantów. W jaki zatem sposób szła przez<br />

życie bez jednej plamki na ubraniu czy choćby zagniecenia? Pierwszy<br />

raz, kiedy zobaczyłam ją przebierającą się, nie mogłam się powstrzymać<br />

i patrzyłam na nią z ukrycia. Zdjęła bluzkę, potem spódnicę i po<br />

wykonaniu rytuałów z wieszaniem stanęła naprzeciw okna. Była cieniem<br />

spowitym w białą halkę. Stała boso, w pończochach, ręce miała<br />

swobodnie ułożone wzdłuż ciała. Jasna głowa odznaczała się na tle nieba<br />

w poświacie. Stała tak dłuższą chwilę. Nie umiałam oderwać wzroku,<br />

odejść, opuścić tej wąskiej szpary, przez którą ją widziałam. Moje<br />

patrzenie miało wymiar niemal erotyczny. Zachwyt był większy niż<br />

sympatia, jaką do niej odczuwałam, większy niż współczucie, jakie do<br />

niej czułam. Nawet pogarda dla jej naiwności nie zdołała przesłonić mi<br />

piękna tej postaci. Drgnęłam wtedy i aż się spociłam, ponieważ bałam<br />

się, że ona może mnie usłyszeć i zdemaskować. Musiałam stać przed nią<br />

bez zupełnie bez maski, bez swojego stanowczego wyrazu twarzy,<br />

dającego jej poczucie bezpieczeństwa, które przywdziewałam za każdym

logo

products

Resources

Company

Terms of service
Privacy policy
Cookie policy
Cookie settings
Imprint
Change language
Made with love in Switzerland
© 2024 Yumpu.com all rights reserved

Hooray! Your file is uploaded and ready to be published.

Saved successfully!

Ooh no, something went wrong!