o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

na swoje wygodne obuwie, nieco rozczłapane i ze śladem wystającego
halluksa na obu stopach. – Co najwyżej osoba, która rozkładała mięso na
sklepie.
– Nie mówi się „na sklepie” – machinalnie odpowiedziała Helena
i jeszcze bardziej pochyliła głowę. – To było tylko dziesięć złotych. Mój
błąd w dodatku. Może nie warto było ryzykować, że komuś stanie się
krzywda.
Nie wytrzymałam i stanęłam na środku chodnika, tamując ruch za
mną. Jakiś młody człowiek ze słuchawkami na uszach odbił się od moich
pleców i zamiast powiedzieć „przepraszam”, podniósł ręce w geście,
jakby się poddawał. Może myślał, że pod płaszczem chowam broń.
– Po prostu zwróci uwagę komuś, żeby nie kładł starego towaru.
– Prawie się zdenerwowałam. – Myślisz, że to przypadek? Przecież oni
codziennie wciskają ludziom przeterminowany towar. Pięć osób na
dziesięć zwraca. Ale pięć uda się ludziom wcisnąć. Nie przychodzą, nie
robią awantur i nie żądają pieniędzy, bo szkoda im na to czasu…
– Jakie pięć osób? – zapytała, a mnie opadły ręce. – Sądzisz, że
ludzie z gruntu są nieuczciwi?
Nie wiedziałam, czy ludzie rodzili się obarczeni genem
nieuczciwości. Niektórzy pewnie tak. Dziad z pradziadem kombinowali,
w spermie przekazywali gen kombinatorstwa swoim synom i wnukom.
Ci łączyli go z genami mamusiek i babć, które robiły przysługi pani Jasi
czy pani Zdzisi, żeby dostać lepszy towar albo po obniżonej cenie, albo
chociaż tak zwany cynk. Niektórzy może i przychodzili na świat
nieskalani nieuczciwością. Ale kto ich uchroniłby od skalania głupotą,
bezmyślnością, każącą im przyjmować świat takim, jakim on jest? Stąd
tylko prosta droga do nieuczciwości. Tak uważałam.
– Na pewno są uczciwi, Helenko – powiedziałam ugodowo, bo nie
chciało mi się niczego jej tłumaczyć. – Tyle że w takich sklepach ludzie
są zmuszani do pewnych praktyk, które niestety nie są do końca
etyczne…
Tyle chyba mogła zrozumieć, ale ona nie, dalej paplała swoje
nawiedzone tezy, których słuchałam wybiórczo, kiwając pokornie głową.
– Ja wierzę, że ktoś zrobił to przez pomyłkę – zakończyła wreszcie
te wywody, na szczęście, bo już mi się zbierało na wymioty. – I chciałam