o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

swoich rzeczy, zupełnie ją przygnębiła. Tak, Helena nie lubiła robić
ludziom kłopotu.
– Powinnam zrobić selekcję, a ty i Anielka musicie mieć miejsce
dla siebie – powiedziałam stanowczo.
Kilka dni wcześniej pod dom zajechał samochód dostawczy
i dwóch dziarskich panów przyniosło do mieszkania sporo rzeczy, w tym
ubrania, bieliznę pościelową i zastawę stołową. Jej mama przysłała to
wszystko. Chyba nie rozstały się w gniewie, tylko zaszło jakieś
nieporozumienie, skoro w dwa tygodnie po przeprowadzce matka dała za
wygraną i przysłała jej akcesoria kuchenne i pozostałe ubrania.
– Dziękuję, kochana… – wyszeptała i w miarę jak ja wyciągałam
stare talerze, szklanki i kubki, stawiała na półkach te, które dała jej
matka.
– Bardzo się cieszę z tych poduszek i koców – powiedziałam,
kiedy skończyłyśmy układać nowe rzeczy w kuchni i przeszłyśmy do
pokoju. – Tu było strasznie smutno… Miałam lokatorkę, która cały salon
pokryła kolorowymi materiałami, ale kiedy się wyprowadziła, zabrała je
ze sobą.
– Tu jest bardzo ładnie i przytulnie – stwierdziła stanowczym
tonem. – Kładę nasze rzeczy po pierwsze dlatego, że mama je przysłała,
po drugie, żeby nie upychać ich w szafie, a po trzecie – ze względu na
Anielę, która będzie się czuła bardziej… u siebie. Ja nie
potrzebowałabym zmian.
– Powinniście nadać temu miejscu indywidualny charakter –
zaprotestowałam. – Nie ma znaczenia, że to wynajmowane mieszkanie
i kto wie, gdzie i z kim będziecie mieszkały za rok. Musicie czuć, że to
dom. Tymczasowy, ale dom…
– Dlatego kładę te rzeczy. – Narzuciła patchworkową kapę na bury
tapczan.
Kapa była w podobnych kolorach jak to, co leżało za czasów
Carmen, ale poduszki zupełnie inne. W czerwone i zielone kwiaty na
granatowym tle. Obrus na stół położyła koronkowy, bardzo delikatny,
a na nim czerwoną paterę z jabłkami i mandarynkami.
– Bardzo ładnie. – Pochwaliłam. – Teraz trzeba by powiesić jakieś
zdjęcia.