o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

udzącą w chłopcach czy mężczyznach zainteresowanie, ale czułam, że
i dla niego ten spacer ma wielkie znaczenie. Niewiele mówiliśmy,
głównie wymienialiśmy się uwagami na temat sytuacji Kacperka,
półgębkiem, ponieważ dziecko nas słuchało, a i przy każdym otwarciu
ust para buchała nam spomiędzy warg. Ciepło mieszało się z zimnem,
nasze głosy zapętlały się w cichym parku, Kacper ściskał nas oboje za
ręce. Robiliśmy coraz szerszy łuk, żeby za szybko nie trafić do domu,
gdzie mieszkało „nasze” dziecko. Nad nami migotały gwiazdy, śnieg
wyjątkowo nie przypominał zmarzniętej brei, tylko srebrny puch. Mnie
serce topiło się ze szczęścia, Sławkowi też, jak mi potem wyznał.
Stanęłam pod blokiem, w którym mieszkali Sławek i Kacper.
Nachyliłam się niezdarnie w kierunku małego i pogłaskałam go po
głowie, właściwie po ciężkiej czapce z pomponem, i powiedziałam, żeby
uważał na siebie. Bez sensu zupełnie. Przecież na takiego malca rodzice
powinni uważać. Sławek chwycił mnie za rękę i wygłosił płomienną
mowę o tym, że na świecie są jeszcze fantastyczne panie przedszkolanki,
które dzieci kochają jak własne. Ja się zrobiłam czerwona i nie
wiedziałam, co powiedzieć. Wreszcie pożegnaliśmy się krótkim „do
widzenia”, ja odwróciłam się na pięcie i poszłam na przystanek
autobusowy, a on z Kacprem do klatki. „Przecież możemy się już nigdy
nie spotkać”, kołatało mi w głowie, nie zapytałam, jak ma na nazwisko,
pod jakim numerem mieszka, czy znów przyjdzie po Kacpra.
Jednocześnie byłam najzupełniej pewna, że oto los przyniósł mi mojego
towarzysza życia, drugą połowę jabłka, pomarańczy czy medalionu.
Wiedziałam, że on albo przyjdzie znów do przedszkola, już nie po
Kacpra, ale po mnie, albo znajdzie mnie w inny sposób. Cały wieczór
wymknął mi się z pamięci, bo mimo że w domu, wciąż myślami byłam
na tamtym spacerze, a endorfiny buchały ze mnie niczym para z ust.
W głowie mi się kręciło, serce waliło, a radio grało piosenki tylko dla
mnie. Słowem, doświadczyłam nagłego, ciężkiego zakochania. Matka
wołała mnie na kolację, przecież ciągle mieszkałam z rodzicami,
w tamtych czasach trudno było iść na swoje, a ja krzyczałam zza
zamkniętych drzwi, że mam pracę zleconą. „Jaką pracę zleconą?”, jej
głos przebijał się przez huk nad nami, najwyraźniej ktoś wieczorami
remontował mieszkanie. „Przecież nic nie słychać, huk z góry i jeszcze