o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

nie zje.
Poskrobała paznokciem o kuchenny stół.
– Odsunął talerz i powiedział, że on takich rzeczy nie je…
– A mama? – zainteresowałam się.
– Mama odparła grzecznie, że ma jeszcze schabowego
z ziemniakami i buraczki. On na to, że trzeba było tak od razu…
– A kiedy ci twoi chłopcy szli, mama brała cię na kolana i dawała
wykład na temat tego, że to nieodpowiednia osoba dla ciebie?
– Wcale nie… A w przypadku Maćka nic nie powiedziała. Ani
słowa. Więcej się z nim nie umówiłam. Rozpowiadał, że mam dziwną
rodzinę, chociaż widział jedynie mamę. Ja miałam w pamięci to, że on
nie umył rąk, i jaki grymas zrobił na widok tego bulionu…
Czyli w tej zupie i w mamusinej koncepcji było jednak coś
prawdziwego.
– A twój mąż? Jak jadł zupę pavese?
Zamyśliła się. Znów zerknęła na pokój córki.
– On świetnie dał sobie radę. Wyjadł sprawnie grzankę, zjadł zupę
cebulową, nie roniąc nawet jednej kropelki z łyżki. Jakby brał udział
w konkursie…
Ten jej mąż taki był. Perfekcja i kontrola. Jeszcze parę lat,
a poradziłby sobie z Heleną. Chodziłaby jak porządnie naoliwiony trybik
i wierzyła głęboko, że zasługuje na takie traktowanie. Nie przewidział
tylko tego, że ona zdecyduje się zapytać mamy, czy w jej małżeństwie na
pewno wszystko gra. A kiedy mama wkroczyła, nie miał najmniejszych
szans.
– Potem bardzo chwalił zupę, mamy kuchnię i cały dom. Sprawiał
przy tym bardzo dobre wrażenie…
– Ale mamie się nie podobał…
– Stwierdziła, że jest za gładki, za perfekcyjny…
Uśmiechnęła się z zadumą. Może jej też się taki wydawał?
– Wiedziała, że nie istnieje mężczyzna bez wad. A skoro chciał za
takiego uchodzić, najwyraźniej coś ukrywał. – Zadumała się na chwilę. –
Mama uznała, że on chciał wkupić się w jej łaski.
– Heleno. – Zaczęłam zbierać się do wyjścia. – Muszę iść do
siebie. Umówiłam się z koleżanką.