o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

pałętać po Warszawie przez pięć lat…”. Posłuchałam…
– Pewnie wypominała jej pani to wiele razy? – zgadłam dalszy ciąg
opowieści.
– Nawet nie. – Pokręciła głową. – Mama miała rację. Odnalazłam
się na prawie natychmiast. Miałam przyjaciół, których rodzice
w większości byli prawnikami. Mama znała tych ludzi, akceptowała
moich znajomych. Wtedy poznałam też Andrzeja…
– A ojciec? – skierowałam rozmowę na interesujące mnie tory.
Westchnęła.
– Ojciec też był zadowolony… W końcu okazało się, że matka ma
rację, studiowałam bardzo dobrze, lubiłam to… Myślę, że nigdy nie miał
do mnie żalu. A już na pewno nie o to, że nie wybrałam architektury…
Poszłyśmy do kuchni zrobić herbatę. Było już bardzo późno.
Anielka najwyraźniej położyła się, bo z jej pokoju nie dobiegał żaden
dźwięk. Zgasiła też światło. Nie widziałam, żeby umyła zęby po posiłku,
ale nie chciałam teraz prawić kazania Helenie na ten temat.
– Umarł nagle nad deską kreślarską – powiedziała. – Miał rozległy
zawał. To stało się u niego w biurze. Przybiegł wujek Janek, jego
wspólnik, i wezwał pogotowie. Nawet przyjęli ojca na oddział
kardiologii i próbowali ratować, ale na nic się to nie zdało. Do tego
czasu w ogóle nie chorował. Nie miał ani nadciśnienia, żadnych
kłopotów z sercem, nic…
– Mój mąż też odszedł nagle, zginął potrącony przez pijanego
kierowcę… – Głos mi zadrżał. – Był w szpitalu i nawet go zoperowali.
Operacja się udała, ale potem coś się stało i zmarł…
Przytuliła się do mnie i oparła głowę na moim ramieniu. Byłam
wzruszona, że tak szybko zobaczyła we mnie matkę.
•
– Proszę spojrzeć – powiedziałam pierwszej niedzieli, kiedy
przyszłam do domu z zamiarem zrobienia jajecznicy Anieli i Helenie.
Skoro tak bardzo lubiły to najprostsze danie na świecie, postanowiłam
zrobić niespodziankę i odczarować śniadanie. – Proszę spojrzeć