o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

– Raczej szarpał, ściskał za ręce albo popychał – odparła. – Ale ja
się bałam.
– To dobrze, że pani wzięła dziecko i uciekła… – powiedziałam
ostrożnie.
Siedziałyśmy przy małej lampce. Blask księżyca oświetlał Helenie
twarz. Z pokoju, w którym siedziała zamknięta Aniela, dobiegały znów
dźwięki muzyki, ale odtwarzacz nastawiony był bardzo cicho.
– Kazać jej wyłączyć? – zapytała trwożnie.
– Jest dwudziesta pierwsza trzydzieści, a ona nie słucha głośno.
Jeśli nie musi spać o tej porze, to może słuchać.
– Była wychowywana dosyć swobodnie. – Helena zmarszczyła
brwi. – Oczko w głowie swojego ojca. Ja… nie umiałam jej się
przeciwstawić…
– Wygląda na dobre dziecko – pocieszyłam Helenę.
– Samodzielna, grzeczna. Tylko trochę rozpuszczona…
– Niczego jej do tej pory nie odmawiałam… – mruknęła. – Teraz
będzie inaczej…
– Siłą rzeczy… – potaknęłam. – Proponuję, żeby pani odpoczęła.
Przyjdę jutro i omówimy kwestię tych obiadów. Powie mi pani, co
lubicie, jakie potrawy zwykle jadałyście, a ja zabiorę się do pracy.
Spojrzała na mnie z wdzięcznością. Myślałam, że znów się
rozpłacze, ale nie. Może uwierzyła, że wszystko się jeszcze ułoży.
•
Kolejne wizyty pozwoliły mi poznać Helenę lepiej. Powiedziała mi
między innymi, że od męża uciekła już kilka miesięcy temu, ale
początkowo zamieszkała z Anielą u swojej matki. Jej rodzicielka była
wdową i zajmowała sama obszerne dwupoziomowe mieszkanie
w Alejach Ujazdowskich. Matka – również prawnik – wciąż
praktykowała i konsultowała ogromne firmy. Zajmowała się
odszkodowaniami z tytułu wypadków przy pracy. Mimo nobliwego
wieku była niedościgniona w tym, co robiła, miała mnóstwo zleceń
i pieniędzy. Ze słów Heleny wynikało, że każdy boży dzień zaczynała od