o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

Przeraziła się. Czyżby bała się policji? Ona, prawnik? Poszła do
pokoju dziewczynki i poprosiła ją tonem nieznoszącym sprzeciwu
o wyłączenie magnetofonu. Kiedy wróciła do mnie, była już opanowana,
miała oczy suche, a z jej mowy ciała wynikało, że się pozbierała,
przynajmniej na jakiś czas.
– Mogłabym gotować obiady i sprzątać – zaproponowałam.
– Nie lubię i nie umiem gotować – westchnęła. – Sprzątać umiem
i lubię, więc gdyby pani mogła gotować, głównie dla mojej córki, bardzo
by mi to ułatwiło życie.
– To załatwione – powiedziałam z krzepiącym uśmiechem. – Ja
gotuję, pani sprząta.
– Czy tysiąc złotych miesięcznie na zakupy i gotowanie by
wystarczyło? – spytała nieśmiało.
– Jak najbardziej. – Pokiwałam głową. – Szczerze mówiąc, wolę
robić zakupy i gotować, niż liczyć na to, że wszystko, czego potrzebuję,
znajdzie się w domu. Jeśli coś z tej sumy zostanie, będzie na następny
miesiąc…
Patrzyła na mnie z wdzięcznością.
– Mam szczęście do ludzi – stwierdziła. – Zawsze miałam.
Z pewnymi wyjątkami oczywiście, jak mój mąż…
Nie chciałam, żeby o nim opowiadała właśnie dzisiaj. Wzbudziłam
jej zaufanie, ale było za wcześnie, żeby zawładnąć całą jej osobą, poznać
historię, która kobietę chodzącą na co dzień w jedwabnych bluzkach
przywiodła do tego miejsca, a okoliczności zmusiły do korzystania
z pomocy kogoś takiego jak ja.
– Ja uciekłam od męża sadysty – wyrzuciła z siebie oczywistą
prawdę. – Znęcał się nade mną głównie psychicznie, chociaż kilka razy
zdarzyło mu się także…
Uderzyć kogoś tak delikatnego jak kobieta, która siedziała obok
mnie? Nie mieściło mi się to w głowie. Damscy bokserzy wzbudzali
zawsze moją odrazę. Traktowałam ich podobnie jak pedofila.
Zrobiłabym każdemu z nich dokładnie to samo, co oni robili swoim
ofiarom, powoli, z chirurgiczną precyzją.
– Uderzyć panią? – spytałam, chociaż nie byłam gotowa na
oczyszczającą rozmowę.