o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

– Będzie miała daleko do domu… – stwierdziłam, zastanawiając
się, jak zapytać, jak długo u mnie pomieszkają.
– Podjedzie kilka przystanków – zapewniła mnie Helena. – Ona
jest bardzo samodzielna. Poza tym jest bezpośredni autobus ze szkoły,
który staje tu, na tym przystanku za blokami. Już sprawdzałam.
– To prawda, ale nie boi się pani, że jednak się zgubi? – zapytałam
bez sensu.
– Pojechałam z nią dziś i pojadę jutro, żeby się oswoiła. Panią
chciałam poprosić o zgodę na dorobienie kluczu dla mojej córki. Ona nie
zgubi, zapewniam. Jest bardzo odpowiedzialna.
Dziecko pochłaniało parówki bez słowa, jakbyśmy nie mówiły
o niej.
– Czemu pani nie je? – spytała Helena z troską.
– Dziękuję bardzo, ale ja właściwie nie jadam kolacji, tak dla
zdrowia – skłamałam.
– Dobrze pani robi. – Uśmiechnęła się. Jadła parówki, jakby były
kawałkami łososia, z wielką gracją odkrawając małe kawałeczki, na
które zbierała keczup. – Ja niestety najwięcej jem wieczorem. Nie mam
czasu na jedzenie w ciągu dnia, wracam zmęczona i strasznie dużo
zjadam.
– Patrząc na pani figurę, nigdy bym nie powiedziała, że pani je co
innego niż listek sałaty i kiełki pszenicy…
– Ja bardzo lubię jeść – przyznała się. – Tylko nie lubię i nie
umiem gotować. Anielka je obiady w szkole, kłopot będzie tylko
w weekendy. Tak na co dzień to gotowała moja mama albo teściowa, ale
teraz…
Łatwo mogłam sobie wyobrazić, że teściowa nie będzie jej już
gotowała, skoro przeprowadziła się tutaj, ale jej mama?
– Teraz ja mogłabym to zrobić… – zaproponowałam lekkim
tonem.
– Nie mogłabym pani fatygować, przecież ma pani swoje życie,
a i tak nam pani tak bardzo pomogła…
Nie miałam swojego życia. Czułam się tak, jakbym samolotem
wylądowała na lotnisku zbudowanym wysoko nad ziemią i mogła
wprawdzie opuścić samolot, ale nie zejść na ziemię i dotrzeć do domu.