o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

Ucichła, pewnie zdziwiona i zażenowana, ale przeprosiwszy tradycyjnie
po raz setny, odkąd się poznałyśmy, zapytała, czy w takim razie
mogłabym dla niej znaleźć trochę czasu i przyjść na kolację, albo ona
wpadnie do mnie, jeśli ja mam inne plany na wieczór. Odparłam, że
wpadnę wieczorem, ale w żadnym wypadku, proszę, żeby nie robiła dla
mnie kolacji, nie ma takiej potrzeby. Ona na to, że to będzie coś
zwyczajnego, po prostu zjem razem z nią i jej córką. Wyobrażałam
sobie, że poda mi coś na kształt kiełków czy duszonej na parze ryby
z warzywnym garnier. Wyglądała na osobę, która je malutko, przy tym
same zdrowe i pożywne rzeczy. Córkę pewnie też karmiła rybami
i białym mięsem. Dlatego pomyślałam, że zaniesienie ciasta byłoby
nietaktem. Może nie pozwalała dziecku jeść słodyczy albo – wzorem
nowoczesnych telewizyjnych matek – tylko w jednym dniu w tygodniu?
Kupiłam zatem kilogram mandarynek i poszłam na umówioną godzinę.
Otworzyła mi dziewczynka, nie powiedziała nawet „dzień dobry”
i w podskokach pobiegła do sypialni. Helena wyszła do mnie
z zatroskaną miną, przeprosiła, że nie jest jeszcze gotowa, i umknęła do
kuchni.
– Może ja w czymś pomogę? – Położyłam mandarynki na stole
i zajrzałam jej przez ramię.
– Nie, nie. – Uśmiechnęła się, mieszając coś w garnku, z którego
buchała para.
Na stole stały trzy talerze z kompletu po babci, obok
prowizoryczne serwetki wykonane z kawałków ręczników papierowych
i szklanki do soku, każda z innego kompletu. Helena tymczasem
nieporadnie próbowała wyjąć parówki, które gotowała w największym
garze dziadków.
– Może lepiej będzie za pomocą tego? – Podałam jej durszlak,
z rosnącym zdumieniem patrząc, jak popękane kiełbaski wypuszczają
w wodzie sok.
– Dziękuję. – Przyjęła ode mnie durszlak i zamiast zostawić go
w zlewie, trzymała w jednej ręce, a drugą usiłowała wziąć garnek
z wodą.
– Może jednak ja… – zniecierpliwiłam się.
Przesunęłam ją delikatnie na bok i widelcem powyciągałam