o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

podwójną randkę.
•
Nie mogłam spać w nocy. Miałam przed oczami twarz Heleny,
ściągniętą obawą, że nie uda jej się znaleźć kąta dla siebie i córki.
Daremnie się wpatrywałam w jej oczy, szukałam grymasu warg
i zmarszczek na czole, ale nie wyczytałam z tej twarzy już nic więcej.
Ani cienia czegoś złego, co ją niewątpliwie spotkało. Na tyle, że musiała
szukać łóżka takiego jak moje, w bloku takim jak mój. Przez te dziesięć
lat, jakie minęły od śmierci Sławka, wspominałam ją wielokrotnie. Tę
szlachetną, spokojną twarz chowającą się w cieniu roześmianych
i rozgadanych koleżanek, dwa uważne spojrzenia, jakie udało mi się
przechwycić. Po tamtej kolacji i wieczornym spacerze nie zamieniłam ze
Sławkiem ani jednego słowa na temat jej czy jakichkolwiek koleżanek
z pracy. Nie dociekałam, nie chciałam wiedzieć. Co by mi dały pytania,
prócz niedomówień, a może i kłamstw?
Kiedy w końcu zasnęłam, śnił mi się nie Sławek, a moi rodzice,
którzy wygrażali mi z powodu kradzieży, której jakoby się dopuściłam.
Miałam ukraść obiad z domu rodzinnego. Sen był o tyle absurdalny, że
byłam w nim dzieckiem, przerażonym, skulonym, niemogącym wydusić
z siebie ani jednego słowa na swoją obronę. Zbudziłam się, kiedy
zegarek wskazywał ósmą, i aż podskoczyłam w łóżku. Przecież
obiecałam jej, że sprzątnę mieszkanie, tymczasem zaspałam. Ubrałam
się szybko i zjadłam naprędce kawałek chleba z białym serem, nawet nie
usiadłam na krześle, tylko stałam, patrząc przez okno w szyby
mieszkania dziadków. Przeżuwając ostatni kęs, pochwyciłam palto, ale
mój wzrok padł na wachlarz, który zostawiłam w przedpokoju. Wzięłam
go do ręki, powachlowałam się chwilę, potem powiesiłam palto na kołku
i wróciłam do kuchni. Tam wyjęłam filiżanki, które lubiliśmy ze
Sławkiem, zrobiłam sobie porządną kawę i usiadłam, popijając ją
małymi łykami. Postanowiłam, że koniec z tym pośpiechem, chaosem
życiowym, leżeniem do dwunastej w zmiętej pościeli, albo przeciwnie
– zrywaniem się nad ranem, bo trzeba upiec ciasto dla Carmen lub zrobić