o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

przyjść i sprzątać mieszkanie.
– Żaden kłopot – ucięłam dyskusję. – Nie mogę inaczej. Niech pani
zrozumie, pani Heleno.
– Dziękuję…
– W tej szafie jest bielizna pościelowa, wyprana i uprasowana.
Pościel na łóżkach.
Potem skinęłam na Dorotę i szybko wyszłyśmy z mieszkania. Tuż
po zamknięciu drzwi Dorota rozwrzeszczała się jak przekupa.
– Co ci przyszło do głowy?! – Pełen oburzenia głos rozległ się na
schodach. – Przecież to jakieś grosze… Nie starczy ci nawet na twoje
własne opłaty…
– Bądźże cicho – zgasiłam ją. – Chcesz, żeby cały blok cię
usłyszał?
– A niech mnie słyszy – burknęła, ale zaczęła mówić znacznie
ciszej. – Gdybym wiedziała, że tak zrobisz, nie zadzwoniłabym do
ciebie…
– Sama mówiłaś, że to twoja znajoma…
– Znajoma znajomej… – poprawiła. – Chodziło mi tylko o to, że to
polecona osoba, nie jakaś z ulicy… Ale nie musiałaś jej oddawać
mieszkania za darmo!…
– Dorota, to klitka, nora… Ludzie wynajmowali ją na kilka
miesięcy i uciekali czym prędzej… Choćby Carmen…
Wzruszyła ramionami. Nie znała tej dziewczyny, a z mojego
pobieżnego opowiadania o niej i Julianie nie mogła wywnioskować, jak
bardzo przeżyłam jej odejście.
– To w końcu twoje mieszkanie – powiedziała ugodowo.
– Przepraszam cię… Nie powinnam się wtrącać…
– Dziękuję. – Poklepałam ją po szerokich plecach. – Może bym
wpadła, to pokażesz mi te swoje czaty komputerowe?
– Koniecznie. – Ożywiła się i naciągnęła beret na głowę. – Może
dasz się namówić na portal randkowy, co? Sama bym się umówiła, ale
trochę się boję. We dwie byłoby raźniej…
Pożegnałam ją, obiecując, że wpadnę i wysłucham opowieści
o dobrodziejstwie anonimowego wygłaszania kontrowersyjnych
poglądów oraz mamiąc ją obietnicą umówienia się wraz z nią na