o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

mieszkanie. – Odkąd poprzednia lokatorka się wyprowadziła, nie
sprzątałam gruntownie…
– Jeśli pani pozwoli, to ja posprzątam – powiedziała prosząco. –
Naprawdę musimy tu zostać. Nie bardzo mamy z córką gdzie się
podziać…
– Ależ dobrze – zgodziłam się. – Jak pani wygodnie. Zresztą mogę
przyjść jutro rano i posprzątać, kiedy będzie pani w pracy, a Anielka
w szkole, pani… pani…
Podniosła ręce ku twarzy i zakryła czerwone ze wstydu policzki.
– Dobry Boże – wyszeptała. – Tak mi wstyd. Nie przedstawiłam
się, to do mnie niepodobne. Co pani sobie o mnie pomyśli… Helena…
Helena Rodziewicz.
Powiedziałam swoje imię, potem nazwisko i posłałam jej krzepiący
uśmiech. Potem uścisnęłam szczupłą dłoń o długich palcach. Uścisk
miała zdecydowany, nie taki ledwie, ledwie, czego nie znosiłam
organicznie. Podawała całą rękę, a nie tylko palce, czego też nie
cierpiałam. Takie osoby przywodziły mi na myśl meduzy.
– Pani Weroniko – powiedziała, ignorując Dorotę, która
niespokojnie drobiła po kuchni, nie wiedząc, czy ma iść do domu, czy
poczekać na mnie. – Jestem prawnikiem. Przygotuję umowę i przyniosę.
Nie będziemy musiały nigdzie chodzić. W sensie do żadnego adwokata
czy kogoś takiego… Oczywiście, jeśli pani sobie życzy, może się pani
skonsultować z kimś innym…
Dorota dawała mi rozpaczliwe znaki za plecami Heleny, że suma,
którą życzyłam sobie za mieszkanie, jest śmiesznie, ale to śmiesznie
niska w porównaniu z cenami wynajmu podobnych mieszkań w centrum
Warszawy. Wiedziałam o tym, ale liczyło się tylko to, żeby Helena
chciała u mnie zamieszkać. Spojrzałam na zegar. Była już prawie
jedenasta. Mała przysypiała na krześle.
– Proszę to zrobić jutro, na spokojnie – powiedziałam. – Ja przyjdę
koło dziewiątej rano i sprzątnę mieszkanie. Do trzynastej, czternastej się
wyrobię…
– Naprawdę proszę nie robić sobie problemu… – zaprotestowała.
Nie odniosłam wrażenia, że miałabym w czymś przeszkadzać. Ona
była tylko pełna obaw, czy nie zrobi mi kłopotu, każąc niespodziewanie