o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

Nie wiem, czy umiałam ukryć zaskoczenie, kiedy zobaczyłam ją
stojącą w drzwiach, z zieloną samolotową walizką w jednej ręce i około
dziesięcioletnią dziewczynką uwieszoną na drugim ramieniu. Dziecko
wyglądało na wykończone, sama Helena była szara na twarzy,
a w oczach miała desperację. Spojrzała na mnie, ale w jej spojrzeniu nie
zauważyłam ani śladu wspomnienia tamtego wieczoru w Casa
Valdemar.
– Dobry wieczór pani. – Ukłoniła się grzecznie. Miała cichy, niski,
bardzo przyjemny głos. – Dziękujemy, że pani przyszła.
Uprzejmość i dystans, to rzucało się w oczy każdemu, kto
rozmawiał z nią po raz pierwszy. A jednak nie sprawiała wrażenia
lodowej księżniczki, tylko kobiety umiejącej się zachować w każdej
sytuacji. Dziewczynka podniosła główkę i popatrzyła na mnie
brązowymi oczami. Potem kiwnęła głową i powiedziała grzecznie „dzień
dobry”. Triumf dobrego wychowania nad zmęczeniem
i rozczarowaniem.
– Dzień dobry, skarbie – powiedziałam, potem zwróciłam się
w kierunku Heleny. – Proszę wejść głębiej i rozejrzeć się po mieszkaniu.
Przestąpiła niepewnie próg kuchni i rozejrzała się trwożnie wokoło.
– Proszę zajrzeć do szafek, gdzie pani chce – zachęciłam ją.
– Może ja zrobię herbaty pani i córeczce…
– Byłabym wdzięczna. – Uśmiechnęła się niepewnie i spytała
córkę, czy napije się herbaty. Zwracała się do niej: „Anielko”. Mała
kiwnęła głową, wyraźnie nie mając siły na odpowiedź, i klapnęła na
kuchenne krzesło. Matka zdjęła z jej głowy czerwony beret, z szyi
dopasowany kolorystycznie szalik, następnie rozpięła elegancki
płaszczyk i wszystko to zaniosła do przedpokoju i powiesiła na
wieszaku. Ciało miałam napięte jak struna, czułam szum w głowie.
Chciałam, żeby została, ale jednocześnie miałam pełną świadomość, że
to zrodzi same kłopoty. Prędzej czy później dowie się, kim jestem,
i dojdzie do konfrontacji. Poza tym Helena zupełnie nie pasowała do
tego mieszkania. Byłam pewna, że bure ściany i kolory przygnębią ją,
mały metraż przytłoczy. Dziecko nie będzie miało własnego pokoju, do
czego jest pewnie przyzwyczajone, a prócz łóżka w sypialni nie
zmieszczą się żadna szafka ani biurko z przeznaczeniem na dokumenty