o_18pisot46mg61os71t11ijhlaia.pdf

Czułam się jak dziecko, któremu rodzice robią awanturę za
niesprzątnięty pokój i nieodrobioną pracę domową, a ja modlę się, żeby
nie dowiedzieli się jeszcze o wagarach w szkole.
– Nawet ubrania Sławka już oddałam do opieki społecznej
– zapewniłam. – Chodzę też do teatru…
– No właśnie, widzisz, oddała te ubrania… I chodzi do kina…
– Matka przekrzykiwała „Familiadę”, która ryczała z telewizora, a Karol
Strasburger dziwnie się do mnie uśmiechał.
– Grosza nie zobaczyłem z wynajmu! – przypomniał sobie.
– Grosza!
– Do teatru – poprawiłam i podniosłam się z fotela. – To mam
w końcu przychodzić do was w niedziele czy nie?
– Rób, co chcesz… – burknął ojciec, patrząc z żalem, jak
Strasburger odchodzi z „Familiadą”.
Na szczęście nie zabrali mi klucza do mieszkania po dziadkach.
Dostałam nawet kawałek ciasta i zupę w słoiku. Po namyśle matka
dorzuciła mi trzy kotlety zapakowane w folię do pieczenia. Pewnie
chciała mi w ten sposób zrekompensować zachowanie ojca.
Wieczorem zadzwoniła Dorota.
– Znajoma znajomej znajomej zna kogoś, kto potrzebuje
mieszkania.
– Z ogłoszenia? – spytałam. Telefon mnie obudził. Przespałam całe
popołudnie po wizycie u rodziców i byłam trochę nieprzytomna.
– Przecież mówię, że znajoma zna… – sarknęła.
– Tak, tak – obudziłam się. – Kiedy chce obejrzeć mieszkanie?
– No więc zaraz – powiedziała Dorota po tym, jak poszeptała
z kimś najwyraźniej stojącym przy niej w pokoju. – Jest dość
zdesperowana, bo nie ma gdzie spać…
Zerknęłam na zegarek, było wpół do dziewiątej.
– Jestem w piżamie – zaprotestowałam.
– Uciekła od męża – mówiła cicho Dorota. – Z dzieckiem. Nie ma
gdzie spać…
– No dobrze – skapitulowałam wobec takich argumentów. – Ubiorę
się i przyjdę. Podaj im adres, a ja poczekam w mieszkaniu.
W taki sposób po raz drugi do mojego życia weszła Helena.